door Jan D. Swart

Stephan van Baarle (Denk Rotterdam) en Maurice Meeuwissen (PVV Rotterdam) zijn niet met een sjieke lepel in hun mond geboren. Ze spreken straattaal. En als elkaar toespreken wordt het Rubroektaal anno 1930. Het zijn cabareteske beroepsruziemakers.

Tijdens de behandeling van de stadsbegroting donderdag ging het opnieuw mis en goed. Alles wat er bij Meeuwissen via de huig en het strottenhoofd naar zijn proevende lippen opborrelde noemde Van Baarle ‘fascistische drek’. En toen waren de poppen aan het dansen.

Meeuwissen praat niet over moskeeën, maar over haatpaleizen. Meeuwissen heeft het niet over de vier fractieleden van Denk, maar over de vier vingers van Erdogan. En gisteren eiste hij onderzoek naar het bestaan van gemeentelijke subsidies ten gunste van Turkse instellingen in de Maasstad. Sterker nog: hij wilde de geldstromen meteen stopzetten en terugvorderen. Allemaal omdat er door Turken in deze stad gewelddadige illegale protesten worden gehouden.

‘Fascistische drek’’, riep Van Baarle, die ook niet op z’n mondje is gevallen.

Onmiddellijk claimde Meeuwissen maatregelen van de burgemeester. Maar toen die niet snel genoeg kwamen, verhief hij zich van zijn positie in de uiterste rechtse hoek van de raadzaal, liep zijn diepchristelijke buurman bijna ondersteboven en meldde zich met een rood verontwaardigd hoofd aan de desk van de al even verbouwereerde Aboutaleb. ‘’Het wordt hier steeds gekker’’, brulde Meeuwissen en eiste schorsing.

‘’Als een raadslid dat wil, dan kan dat’’, antwoordde de burgemeester, maar toen zat Meeuwissen alweer op z’n plek omdat hij besefte het protocol te hebben geschonden. Sorry had hij gezegd en was met z’n staart tussen z’n benen naar z’n plaatsje terug gelopen. Maar wel met z’n twee oren op steeltjes, zodat hij Van Baarle nog net hoorde roepen dat hij wel veertien kenmerken van fascisme kende en dat Meeuwissen aan driekwart voldeed.

Er volgde geen reprimande van de burgemeester. Aboutaleb had namelijk al eerder klip en klaar aangegeven dat hij dit taalgebruik niet vindt passen in het huis van de bestuurlijke elite. Zelfs het woord schoothondje niet zoals Eerdmans door Meeuwissen werd getypeerd. Het schoothondje van Baudet.