door Jan D. Swart

Stephan Leewis van GroenLinks zal schouderkloppen en verwijten van de inwoners van Rotterdam krijgen als ze lezen dat hij er een groot voorstander van is dat de gemeente Rotterdam meehelpt aan het drastisch versoepelen van de aanvraagmethodieken voor vergunningen. Anders gezegd: Leewis is het papierwerk zat. Het hindert processen en schrikt mensen af. Vooral bejaarden. Van de formulierenhobby in Nederland waar het progressieve Rotterdam vreemd genoeg geen afstand van neemt, krijgt men – zoals men dat vroeger in Crooswijk zei – ‘’het lendenwater.’’

Leewis heeft die allergie van Rotterdammer ontdekt bij de Stichting Tuinieren voor Ouderen Overschie, die al vanaf 2014 graag zonnepanelen wil plaatsen op hun clubhuis. Maar die zijn nog steeds niet gerealiseerd. Oorzaak was de noodzaak van: een notariële akte, een toegangsprotocol, technische tekeningen van de installateur, toestemming van de dienst bouw- en woningtoezicht en het overleggen van polisstukken van de verzekering. Die ambtelijke reglementenoverdrijving trokken de vrijwilligers niet.

Er komt trouwens nog veel meer bij kijken voordat een gemeente zich gewonnen geeft bij een vergunning. Leewis noemt zelf – ter verandering in relatie tot schoolbesturen die ook zonnepanelen willen – hindernissen zoals: gebruikersovereenkomsten, postcoderoosregelingen en Recht van Opstal. Alles bij elkaar een administratieve lijdensweg waaraan velen niet eens beginnen.

De ontzorging die Leewis voorstelt zal de meeste Rotterdammers daarom buitengewoon aanspreken. Maar tegelijkertijd zullen ze hem zeggen: wel jammer dat die hulp alleen opborrelt als het om zonnepanelen gaat. Het papierwerk in Rotterdam is voor Rotterdammers op alle fronten dramatisch.