door Jim Postma

Je moet toch wel een hele sterke maag hebben om de expo World Press Photo 2018 in het Rotterdamse WTC (derde verdieping per lift) te bezoeken. Na de opening door ANP-directeur Bas van Beek – gelijk met honderden bezoekers - kan de tentoonstelling tot en met 10 februari worden bekeken.

Frappant was om te zien hoe de World Press Photo door de jury werd gekozen van een rennende man uit Venezuela, brandend als een afschuwelijke fakkel. Net in de week dat hier de Tsjech Jan Palach na 50 jaar werd herdacht nadat hij zich zelf toen in brand stak in het hartje van Praag als protest tegen de Russische bezetting.

Om zoveel geweld, moorden van sluipschutters, rennende brandende fakkel (een hele serie), totaal ontheemde vluchtelingenstromen met talloze huilende kinderen en ga zo maar door over de hele wereld te aanschouwen, nee daar word je écht niet vrolijk van. Hoe goed de foto’s kwalitatief ook zijn. De verhouding van de expo World Press Photo is ook hier weer te veel gericht op moord en doodslag.

Hoe jammer eigenlijk dat dit accent zo nadrukkelijk wordt uitgelicht, net zoals er altijd tientallen of honderden sensatiebelust staan te kijken naar een dramatische brand in een woning. De organisatoren van de tentoonstelling brachten hier tegen in ‘’dat er zeer zeker ook hele boeiende en vredelievende fotoseries zijn te zien in andere categorieën dan alleen geweld. Zoals sport, natuur, milieu en actualiteit.’’ Ja, dat is ook zo. Maar veel te weinig ten opzichte van het brute geweld in oorlogsgebieden.

Waarom zou de World Press Photo niet eens een keer kunnen worden gewonnen door een  schitterende plaat uit onze zeer kleurrijke natuur zelf?

Vele jaren geleden was ik voor een documentaire voor de EO in Oeganda, samen met een chirurgenteam uit academische ziekenhuizen hier (Interplast Holland). Zij opereerden er kinderen met heftige brandwonden en andere zware verminkingen zoals de ‘olifantenziekte’, zoals in de ontroerende speelfilm ‘The Elephant Man’. Maar nu zag je in Oeganda kinderen levensecht met deze beruchte ziekte.

Het was de meest efficiënte en directe internationale hulpverlening die ik ooit in mijn leven heb gezien. Daarbij stonden lokale artsen aan de snijtafel samen met hun Hollandse collega’s die hun kennis en kunde zo onmiddellijk in de praktijk aan hen overbrachten. Als je dan zo’n verschrikkelijk verminkt kind zag voor de operatie en daarna na een tijd weer geheel gelukkig, dan was dit als voorbeeld ook een prachtige World Press Photo geweest.

Na afloop van de hele sessie mocht ik voor onze camera’s een interview hebben met de president van Oeganda , Yoweri Museveni. En wat antwoordde hij toen ik hem na afloop het boek overhandigde met de toenmalige World Press Photo op de cover van een huilend sterk ondervoed Afrikaans kind en had gevraagd welke foto hij gekozen zou hebben?
‘’Een stralende zeer goed gevoede Afrikaanse baby.’’