Een kleine groep historisch ongeschoolden wil onze 4 mei dodenherdenking met lawaai verstoren. Oorzaak hun eenzijdige visie op de gebeurtenissen in Nederlands Indië na de Tweede Wereldoorlog.

Toen Japan verslagen was zaten er nog duizenden Japanners in de gordel van smaragd. Zij kregen de opdracht om de gevangen Nederlanders te bevrijden en te helpen. Ze hebben zich zeer slecht van hun taak gekweten, want al direct na de Indonesische onafhankelijkheidsverklaring begonnen groepen fanatieke moslims Nederlands Indiërs uit te moorden. Hele gezinnen werden aan de bamboesperen geregen, omdat ze van Nederlandse of gemengde (Indo’s) afkomst waren: De zogenaamde Bersiapperiode.

Pas de komst van Engelse en later Nederlandse troepen maakten een einde aan de slachtingen op mensen die net de Japanse bezetting hadden overleefd. Helaas vervielen ook Nederlandse militairen in de daarop volgende strijd tot oorlogsmisdaden.

Na de onafhankelijkheid van Indonesië gebeurde in mijn ogen iets merkwaardigs. De Javanen onder aanvoering van Soekarno traden geruisloos in de Nederlandse koloniale voetsporen. Een land van honderden volkeren en diverse godsdiensten werd vanuit Djakarta centraal bestuurd (overheerst?) waarbij de koloniale grenzen zonder probleem werden overgenomen.

Zelfs het voormalige West Papoea met een totaal andere bevolking en een atavistische c.q. christelijke religie werd in 1963 door Indonesië geannexeerd, terwijl onafhankelijkheid meer voor de hand had gelegen. De bezetting duurt voort tot op de dag van vandaag.

De grootste misdaad tegen de mensheid werd echter in 1966 gepleegd na de machtsovername van Soeharto. Naar schatting één miljoen Indonesiërs werd vermoord en de wereld keek toe: de moordenaars en slachtoffers hadden allemaal een kleurtje. Iets dat er eigenlijk niet toe doet, maar waar de anti 4 mei-activisten merkwaardigerwijs de nadruk op leggen, want volgens hen herdenken we alleen witte slachtoffers.

Knap als je kan kijken in de hoofden van mensen die herdenken. Knap of ontzettend kortzichtig?