Eigenlijk moet ik schrijven de LHTBI enz. gemeenschap, maar ik heb geen zin om het op te zoeken. Dan vergeet ik maar een heel kleine groep mensen, die zich anders voelen of gedragen.

In mijn jeugd was er ook geen sprake van homoacceptatie. Op straat leerden we van de oudere jongens wat “flikkers” waren en de meesten van ons rilden ervan. Degenen die dat niet deden hielden hun mond stijf dicht.

Langzaam maar zeker kwam de acceptatie op gang omdat sommige bekenden van de t.v. in mijn jeugd (iedereen keek naar één van de twee kanalen) openlijk voor hun voorkeur uitkwamen. De bekendste was Albert Mol en in hun kielzog kwamen er ook in mijn eigen kring mensen voorzichtig uitleggen waarom ze vrijgezel gebleven waren. Eerlijk gezegd werd een lesbisch paartje door ons makkelijker geaccepteerd. De jazz-zangeres Pia Beck deed er ook niet geheimzinnig over. Toch bleven mensen die vielen op seksegenoten over het algemeen stil.  

Laat ik stellen dat ze van mij ook niet stil hoeven te blijven, maar misschien is het uitdragen van je geaardheid met name in Amsterdam net iets te ver gegaan. Op een boot in zo’n gracht heulbewegingen maken en schaars gekleed in roze kleren met elkaar tongen is niet iets waardoor je meer acceptatie krijgt, lijkt me: integendeel. 

Ik heb er net weer een paar minuten naar gekeken, maar het dansen en zwaaien lijkt me net iets te geforceerd. Daarbij, er zijn in het leven toch ook andere zaken dan seks?   

Er wordt ook niet eerlijk gedaan over een belangrijke oorzaak van geweld op straat. Iedereen weet dat moslims een bloedhekel hebben aan de Lhbti enz. gemeenschap. Ze leren hun afkeer op de islamitische school, in de moskee en thuis.

Nou zou je kunnen verwachten dat de Lhtbi gemeenschap het juist voor hun islamitische gelijkgestemden opkomen, maar dat gebeurt om één of andere reden niet. Terwijl voor je geaardheid uitkomen juist in die kringen voor grote ellende zorgt. Het wordt namelijk gezien als een schande voor de familie. Daarom worden er dus 'gewone' man-vrouw huwelijken gesloten, die niet gelukkig zullen zijn.

Op een bord zag ik naast een Palestijnse vlag staan ”Queers voor Gaza”. Ik weet eerlijk gezegd niet wat dat zijn en ik heb ook geen zin op het op te zoeken, maar in het islamitische Gaza zullen ze niet met open armen ontvangen worden, vermoed ik.  

Ooit was er sprake van het oprichten van een islamitisch ziekenhuis. “Je zal als homo na een ongeluk op de bovenste verdieping wakker worden”, hoorde ik een collega lachend zeggen. Omdat ik het niet begreep, vertelde hij me dat volgens de strenge Islamitische wetten homo’s van hoge gebouwen gegooid moeten worden.

Ik vraag me dus echt af waarom er niet openlijk gezegd wordt dat het geloof ook een oorzaak van onverdraagzaamheid kan zijn? Terwijl iedere stadsbewoner het natuurlijk al lang weet, wie er vooral gewelddadig zijn.

Maar ja, ik heb het al eerder geschreven. Bij de NPO denken ze dat als zij niks zeggen, niemand het te weten komt.