We hadden kaartjes voor Youp van ’t Hek. Op zichzelf was dat een klein Godswonder, want toen ik de website van de cabaretier raadpleegde, leken alle voorstellingen van zijn afscheidsshow ‘De Laatste Ronde’ uitverkocht. Nou ja, ergens in de buurt van Tata Steel hadden ze nog een paar plaatsen; vermoedelijk afzeggingen van buurtgenoten die plots door kanker waren geveld.

Ik was niet verbaasd over de grote belangstelling. Een show bezoeken van Niels van der Laan en Jeroen Woe - die jongens van ‘Even tot Hier’ - blijkt ook onmogelijk en bij Peter Pannekoek kun je alleen nog terecht op de extra voorstellingen in februari en april 2024. Ja dit is geen vertikking: er staat echt twee-duizend-vier-en-twintig! Nou wie weet hebben we dan al lang en breed een Derde Wereldoorlog en heeft Poetin zijn Iraanse drones vol explosieven reeds op Carré en het Nieuwe Luxor afgestuurd.

Maar nèt op ’t moment dat ik Youp teleurgesteld van mijn computer weg wilde klikken, zag ik dat je de speellijst nog verder naar beneden kon scrollen. En waarachtig, in één van onze randgemeenten kon ik moeiteloos stoelen reserveren. Weliswaar op rij 14, maar dat is bij Youp van ’t Hek ook een stuk veiliger. Als je vooraan zit ben je - voor je er goed en wel erg in hebt - de rest van de avond de lul.

Lekkere wijven

Je kan tegenwoordig niet meer overal verkondigen dat je Youp leuk vindt, want Youp is niet zo woke. Die steekt de draak met al dat modieuze gelul. Bij Youp gaat ’t nog over lekkere wijven met grote tieten en een geile kont. Pisnichten komen niet meer zo snel voorbij, want dat mag niet van de uitgerangeerde lolbroek Paul de Leeuw. Maar je weet ’t maar nooit. Soms vergeet de bijna 69-jarige komiek immers even dat op meer en meer groepen en onderwerpen een grap-taboe rust. Binnenkort kan Youp alleen nog aanschuiven bij Vandaag Inside.

Maar ik hou van die man. Al sinds ik begin jaren tachtig zijn ‘Eerste Officiële Nederlandse Echtscheidingselpee’ cadeau kreeg en vervolgens zijn legendarische ‘Lenen Lenen, Betalen Betalen’ op tv zag. Om nog maar te zwijgen van ‘Flappie’. Ik ben niet het type fan dat voor elke nieuwe productie meteen de duurste plaatsen koopt, maar als ik zijn shows niet in het theater zag dan was het wel op tv. Ik heb van al Youps Ouderjaarsconferences genoten en elke zaterdag is ’t eerste wat ik doe wanneer ik opsta het lezen van zijn NRC-column.

Even heb ik overwogen of ik bij dit theaterbezoek een cadeautje voor hem moest kopen. Iets lekkers van een peperdure banketbakker of traitteur. Gewoon om Van ’t Hek  te bedanken voor vier decennia humor. Maar hoe pak je dat dan vervolgens aan? Ren je bij het slotapplaus als een dwaas naar voren en probeer je de aandacht van de artiest te vangen? Grote kans dat je alsnog - op milde wijze - voor gek wordt gezet. Zie je mogelijkheid via de artiesteningang door te dringen tot de kleedkamer? Of geef je je presentje in stilte af bij een meisje van de garderobe in de hoop dat ze de lekkernijen daadwerkelijk naar achteren brengt en niet zelf thuis opvreet. 

Telefooncel

Allemaal geen optie. Dus maar fanatiek geapplaudisseerd tot mijn handen er pijn van deden. Eigenlijk hetzelfde wat de hele zaal deed. Want de schouwburg bleek tot de laatste stoel gevuld met generatiegenoten. Allemaal mensen die veertig jaar plezier aan Youp hebben beleefd. Het aantal bezoekers aan wie de cabaretier eerder die avond moest uitleggen wat een telefooncel was, bleek op de vingers van één hand te tellen. 

Er hing een wolk van weemoed in de zaal, het gevoel dat ook als een rode draad door het programma loopt. Want ‘De Laatste Ronde’ reist weliswaar tot eind mei 2024 langs de theaters, maar het is overduidelijk dat het afscheid van Youp van ’t Hek op toneel in zicht is. En dat is even slikken. Of zoals de Franse dichter Edmond Haraucourt (1857-1941) schreef ‘Partir c’est mourir up peu’, letterlijk: ‘Afscheid nemen, is een beetje sterven’.