Is het niet meer dan een indruk, of is het werkelijk zo dat agressie in ons maatschappelijk verkeer een toenemend probleem aan het worden is?
Vele berichten wijzen inderdaad  in de richting van toenemende agressie en dat op allerlei fronten. Zelfs het onderwijs wordt niet overgeslagen.

Een schooldirecteur gaf onlangs de ouders een opdracht voor na de nu aangebroken zomervakantie mee: Wees aardiger tegen de school van je kind.
Hij kwam met voorbeelden van agressief gedrag, zoals hij dat zelf had meegemaakt. Het ging zelfs een keer zo ver dat een moeder dreigde met een plantenbak te gooien. Toen de directeur 112 wilde bellen werd dat door de betrokken moeder belet.
Ook maakte hij een keer mee dat ouders aangifte wegens diefstal wilden gaan doen als het in beslag genomen speelgoed niet onmiddellijk werd teruggeven.

In mijn schoolloopbaan ben ik zelf nooit echt bedreigd, maar heb me wel verschillende keren voor aanvang van een gesprek zo onaangenaam gevoeld, dat ik de conciërge van de school, een beresterke man, vroeg in de buurt van mijn kamer te blijven. Gelukkig heb ik hem nooit om hulp hoeven vragen.

Agressie heeft naar mijn idee te maken met het ontbreken van respect en het niet accepteren van gezag.

In het verleden was er sprake van natuurlijk gezag. Dat stond nooit ter discussie. Gezag werd gewoon geaccepteerd. Nu lijkt het of gezag een vies woord is, een anachronisme.

Ouders geloven hun kind en niet de leerkracht. Agressievelingen worden beschermd door de mensen er om heen. Ambulancepersoneel kan vrijelijk gemolesteerd worden zonder ingrijpen van omstanders. Als er hulp nodig is, kijken we de andere kant op.

Politiemensen, ambulancepersoneel, verkeersregelaars, boswachters, verpleegkundigen, journalisten, politici, ambtenaren en nog meer mensen die op professionele basis met mensen werken, allemaal hebben ze te maken met de toenemende agressie in de maatschappij. Ja, zelfs binnen de sportclubs worden vrijwilligers, dus mensen die hun hele ziel en zaligheid in hun liefhebberij leggen, agressief benaderd door ouders.

En iedereen spreekt er schade van………….

In het onderwijs wordt er vaak gewerkt met een ouderprotocol. Dat lijkt als het er op aankomt vaak meer op een papieren tijger. Je kan zoveel afspreken als je wilt, maar dat werkt alleen als iedereen rustig en nuchter weet te acteren. Als het echt spannend wordt, helpt geen protocol. Dan rest de leerkracht en de schooldirecteur enkel een kalme, duidelijke houding.

Waar mensen falen, moeten wetten, protocollen, voorschriften en procedures voor regulering zorgen. Waar het echter werkelijk op aan komt, is de intrinsieke houding van ieder mens.

Tijd om in de spiegel te kijken?