Laatst las ik het volgende: “Als de Islam de religie van de vrede is, waarom is er dan altijd oorlog in het Midden Oosten?”

Een plausibele vraag lijkt me.

Op de school waar ik zo lang en zo plezierig gewerkt heb, bemerkte ik al heel lang geleden de eerste spanningen toen een meisje - nadat ze een lokaal inging - huilend terugkwam. “Wat is er meid? ”vroeg ik. “Er is op mijn bank geschreven meneer” antwoordde ze. “Ze weten dat het mijn plek is.”

“Wat staat er?”, vroeg ik nadat ik de - op het eerste gezicht - Turkse tekst gezien had. “Er staat ‘Alevietisch varken’, meneer”. Een rede voor mij om en de rector te waarschuwen en me te gaan verdiepen in het Alevietisme.

Alevieten zijn in onze ogen erg gematigde moslims. Ze nemen de regels niet zo nauw. Een enkel biertje moet kunnen en een broodje tijdens de Ramadan is ook geen echt probleem.  De door veel Europeanen gewenste gematigde Islam bestaat dus al eeuwen.

Wat ook van groot belang is dat de vrouwen niet 100% ondergeschikt zijn aan de mannen. Toen ik zag en las dat in de Koerdische milities, die vochten tegen IS ook vrouwen meevochten, wist ik voldoende. Ook in het Noorden van Syrië zijn de Koerden over het algemeen Alevitisch. Een reden temeer om zich met hand en tand tegen de salafistische moslims te verzetten, want die zien hen als afvalligen en daarvoor bestaat maar één straf : “Onthoofding met een zwaard”, zoals in die kinderboekjes zo duidelijk omschreven staat.

Waarschijnlijk is dat ook de reden, waarom moslims zich heel druk maken over het lot van de Palestijnen, maar dat de meestal Alevitische Koerden op geen enkele steun kunnen rekenen.

In Turkije is dat een reden om hen te discrimineren. Sterker zelfs in ons land spelen die tegenstellingen nog een grote rol, zoals mijn leerlinge al meer dan dertig jaar geleden ondervond.

Met Erdogan is de streng Islamitische politiek weer langzaam maar zeker geherintroduceerd. De religieuze vrijheid, die door Kemal Attaturk (in ieder Alevitisch centrum hangt zijn portret) werd ingevoerd is geduldig maar resoluut de nek omgedraaid. Omdat de Koerden streven naar autonomie en over het Algemeen Alevitisch zijn snijdt het kromzwaard van de Turkse heerser Erdogan dus aan twee kanten.

De inval in Noord Syrië lag dus voor de hand, want een autonoom Koerdisch gebied van waaruit de Koerden in Oost Turkije gesteund kunnen worden is een ware nachtmerrie en kan de Turkse Koerden alleen sterken in hun strijd.

Maar toen kwam Assad en die riep: Tot hier en niet verder. Zijn in de strijd gelouterde leger wacht het Turkse leger op en de wereld houdt haar adem in, omdat Assad de steun van Poetin heeft, die nog weet dat de Turken een Russisch vliegtuig hebben neergehaald.

Is het optreden van Assad erg onverwacht? Eigenlijk niet, hij doet niet anders dan andere moslims ook altijd doen: Hij toont religieuze solidariteit. Hij is Aleviet!