Nel, mijn vrouw, en ik zijn Frans Kafka* weer tegen gekomen. Deze keer bij het aanvragen van een bewijs van goed gedrag; klaarblijkelijk noodzakelijk als je lid van een wijkraad wilt worden. Noch de senaat, noch de provinciale staten, noch de gemeenteraad hebben mij in het verleden om dat papiertje gevraagd.

Onze begeleidster heeft laten weten, dat zonder zo’n bewijs van het ministerie van Justitie, beëdiging problematisch wordt.

Het belangrijkste dat ik nu moet doen is rustig blijven en alles even op een rijtje zetten. Diep ademen en tot meer dan tien tellen.

Bij mijn vorige politieke functies werd zo’n bewijs gevraagd van de politieke partij, die me kandideerde. Vinden sommigen logisch want je neemt zo'n functie aan onder de naam van die partij.

Toch heb ik ooit een uitzondering gemaakt voor iemand die achteraf een voortreffelijk raadslid werd; zelfs nestor van de raad. Hij biechtte me op een strafblad te hebben, toen ik hem vroeg om op de lijst te komen: “Je hebt je straf uitgezeten en daarmee is de kous af” was mijn redenering. Als de kiezer het wil word je gewoon raadslid, al krijg je nimmer een bewijs van goed gedrag.  

Als Nel en ik niet beëdigd worden, dan wordt ons de uitoefening van ons grondwettelijke recht op passief kiesrecht ontnomen: Iets dat alleen de rechter in ons land kan doen: Niet de gemeente Rotterdam!

Om lid te worden van de wijkraad heb je de hulp nodig van kiezers en soms een politieke partij. Als die vinden dat je volksvertegenwoordiger kan worden, dan word je dat! Geen ambtenaar moet even een bijkomend regeltje verzinnen om die keuze in de wielen te rijden. Ik vind het onbegrijpelijk dat de gemeenteraad dit zo heeft laten passeren; waren waarschijnlijk te druk bezig om ruzie te maken.

Al met al zitten wij nu in de zenuwen, want het is natuurlijk absoluut niet leuk om zo te moeten beginnen. Alhoewel zich hier een gelegenheid voordoet om als oudere eens openlijk en duidelijk stelling in te nemen tegen de ict-jungle waar wij ouderen in terecht zijn gekomen en waarvan wordt verwacht, dat wij er zonder noemenswaardige moeite de weg in kunnen vinden.

Downlood een appje, scan een q-code, wat is het wachtwoord? De rillingen lopen over onze toch al zo door het leven getekende ruggen.

De situatie is nu zo dat we vanmiddag gewoon naar het stadhuis gaan en onze beurt op beëdiging afwachten.

Worden we niet beëdigd, dat blijven we net zolang zitten tot de beveiliging ons weghaalt.

Wordt vervolgt………

Terwijl ik dit schrijf, is mijn bewijs aangekomen. Nel heeft het twee weken eerder aangevraagd en heeft het nog niet. Raar, want zij gedraagt zich altijd veel correcter dan ik. Uiteraard blijf ik solidair.

*Duits-Joodse schrijver die begin vorige eeuw het begrip bureaucratie een andere dimensie gaf.