Afgelopen week is de uitslag bekend gemaakt van een onderzoek naar bijbaantjes die onze jeugd heeft. De uitslag was voor mij verrassend.

Uit het betrokken onderzoek bleek dat ongeveer 73% van de jeugdigen een bijbaantje heeft. Hierbij kan je denken aan de horeca, de detailhandel en de supermarkten. Natuurlijk valt ook een tijdschriften- of krantenwijk onder dezelfde noemer.

De geïnterviewde jongeren gaven aan met de opbrengsten van de gedane arbeid hun uitjes, hun mobieltjesabonnement, extra kleding en vaak ook vakanties te willen bekostigen. Allemaal heel positieve verhalen. Prachtig!

Maar wat niet uit dat onderzoek blijkt is, dat het voor o.a. supermarkten moeilijk is om aan jeugdig personeel te komen en zeker ook om ze te behouden.

Mij zijn diverse verhalen vanuit de praktijk verteld die een ander beeld opleveren.

Zo is het moeilijk om vakkenvullers te vinden. Er is een tekort aan kassamedewerkers. Weekbladen worden niet meer overal bezorgd. Enkel en alleen omdat er niemand gevonden wordt die dat wekelijks wil doen.

Soms lukt het om jonge mensen aan te trekken, maar als ze vervolgens aangesproken worden op het minder goed functioneren, haken ze af.

In de praktijk blijkt ook vaak dat diverse jongeren geen of weinig taakbesef hebben. Er moet veel gestuurd worden door de bedrijfsleiding en dan nog loopt het regelmatig fout en wordt iedere goedbedoelde aanwijzing als aanval op de persoon opgevat.

Dat beeld verleidt mij tot het vergelijken met de opvoeding die vele jongeren heden ten dage ten deel valt. Ouders die alle tegenwind opvangen, die alles doen om hun lieverdjes te beschermen tegen die boze buitenwereld, de zogenaamde curlingouders.

Het gevolg is dat die jeugd niet goed voorbereid is op de wachtende keiharde maatschappij. Kritiek is een bijna onbekend begrip.

Is er dan echt sprake van een tweedeling in onze maatschappij?

Aan de ene kant groeien jongeren op in een liefdevolle omgeving die stimulerend werkt richting maatschappelijke redzaamheid en weerbaarheid.

Aan de andere kant worden jongeren de hand boven het hoofd gehouden en worden de jeugdigen niet gestimuleerd om een bijbaantje te zoeken. Ook haken ze bij tegenwind vaak snel af.

Mag ik hopen dat de uitslag van genoemd onderzoek voor die andere 27% een stimulans is om ook aan de slag te gaan.

Met mijn eerst verdiende geld kon ik een fiets kopen. Reken maar dat ik daar trots op was en mijn nieuwe aanwinst koesterde. Geweldig!

Niets is toch mooier dan met je eigen verdiensten je leven te verrijken. Prachtig!

Banen genoeg, verdiensten te over, nuttige ervaringen krijg je cadeau! Wat let je nog!