Vaste columniste van het AD Carrie Jansen sla ik meestal over. Ik ken haar, omdat haar zoon zes jaar geschiedenisles van me gehad heeft. Ze kwam op iedere spreekavond. Ze runde een kledingzaak op de Nieuwe Binnenweg. ”Black Widow” of zo; punkkleding geloof ik.

In haar zaak werkten ooit twee oud-leerlingen van me, die een totaal ander beeld gaven van hun bazin, dan ze zelf graag naar buiten bracht. Ik ga niet alles aan u toevertrouwen, omdat ik geen proces wegens smaad aan mijn broek wil hebben. Daar zijn ze in Rotterdam nogal snel mee* en het geeft een boel rompslomp. Laat ik het houden bij “onoprecht” en “berekenend.”

Een volgens mij zeer kwalijke praktijk kwam weer terug in mijn geheugen toen ik las hoe ze reageerde op een tv-serie over de prostitutie aan de Keileweg. Het viel volgens haar allemaal wel mee en zij kon heel goed opschieten met haar “koninginnetjes van de Keileweg.” Ze organiseerde met anderen zelfs o.a. modeshows voor de meiden. Daar hadden die zwaar getraumatiseerde vrouwen natuurlijk grote behoefte aan (sic).

Ik ken de achterliggende waarheid en trok voorzichtig aan de bel door een ingezonden stuk naar het AD/RD te zenden.

Zie hieronder.

Afgelopen zaterdag las ik de column van Carry Jansen. Ze schreef over de prostitutie aan de Keileweg en gaf er zowaar een geromantiseerd beeld van. De tv-serie zat er volkomen naast volgens haar.

Als fractievoorzitter van de grootste partij in de gemeenteraad ben ik er destijds ook bij betrokken geweest. Via de GGD hoorden we dat 100% van de “meiden van de Keileweg” onder wie een meisje met een downsyndroom, een psychiatrische aandoening had. Ze waren verslaafd, hadden ziektes die te maken hadden met hun beroep en hun verslaving. Daarbij hadden ze allemaal ook een “vriend”, die meeprofiteerde van de opbrengsten. Vrienden, die vaak hun handen niet thuis hielden en die de omgeving van de Keileweg terroriseerden. Die vrienden dwongen de “meiden van de Keileweg” of haar “koninginnetjes” zoals altruïstische Carrie ze graag noemt tot pezen van vroeg tot laat.

Na een korte inventarisatie kwamen we met de GGD tot maar één conclusie: zo snel mogelijk een einde maken aan deze mensonterende toestanden en opvang voor alle vrouwen of liever voor alle slachtoffers.

Toen we begonnen met het saneren, werden we van alle kanten tegengewerkt. De deelgemeente – jarenlang doof voor de klachten van de omgeving – zette haar hakken in het zand. Ook de stichting “Keetje Tippel” werkte tegen. Zij voorzagen de slachtoffers van de Keileweg van voedsel en kleding en wilden daar om één of andere reden graag mee doorgaan. Het lot van de meiden bleek secondair. Als je graag als menslievende altruïst wilt worden gezien, dan moet je natuurlijk wel een werkterrein hebben.

Uiteindelijk heeft wethouder Marian van den Anker (met steun van Bert Cremers van de PvdA) alle vrouwen in een medische opvang gekregen en de schandplek van de stad uitgeveegd. Echte, oprechte bezorgdheid won het van “zieonseensgoedzijn” liefdadigheid.

Marian Van den Anker, nu ombudsman van de stad, heeft vele dankbetuigingen mogen ontvangen van vrouwen, die uit de hel van de Keileweg zijn ontsnapt.

Dit mocht niet in de krant komen. Stel je voor de mening van iemand die kennis van zaken heeft en die kritiek durft te hebben op “integere” Carrie Jansen, oud eigenaresse van een kledingwinkel, die graag modeshows voor ernstig misbruikte vrouwen organiseerde.  

Tsja, ons kent ons en daar past geen inhoudelijke kritiek bij.

*Ben ooit veroordeeld wegens smaad. De officier van justitie was voorzitter van de PvdA in Delfshaven. Bij het hoger beroep in Den Haag zei de voorzitter van het gerechtshof: “U hoeft voor de uitspraak niet naar Den Haag te komen meneer Sørensen.” Ik kreeg volledige vrijspraak.