Deze week las ik een artikel over het verschijnsel dat mensen tijdens deze coronaperiode meer en heftiger dromen. Doordat voor velen van ons de dagen zo eentonig zijn, worden de nachten steeds onstuimiger en fantasievoller. Heel herkenbaar.

Ik droomde over de nationale deugneus de Breij, die vond dat het Nederlandse volk nog niet genoeg leed tijdens deze coronacrisis en voorstelde om daarom allemaal tegelijk, nota bene op Bevrijdingsdag, naar een verkrachte versie van de klassieker van Shaffy te luisteren.

Ik droomde dat ik op diezelfde Bevrijdingsdag deelnam aan een digitaal debat van de Rotterdamse Stichting Lokaal, maar dat alleen coalitiepartijen het woord mochten voeren. Ik droomde hoe het toch in vredesnaam bestond dat Leefbaar Rotterdam daar nooit kwam en droomde tegelijk het antwoord: want hoe druk ik ook met mijn handen aan het zwaaien was naar de debatleidster, het woord kreeg ik niet. Ik droomde de ouwe tijden van Sonja Barends Rode Hoed.

Ook droomde ik dat 18 jaar nadat het vrije woord in Nederland definitief was vermoord, het grootste deel van de media er op die dag erg stil over was. Ik droomde zelfs dat de man die de trekker overhaalde al lang weer op vrije voeten was en bovendien van de Staat der Nederlanden een fikse schadevergoeding had geïncasseerd voor al het onrecht dat hem was aangedaan.

Corona dromen, heftiger en absurder dan normaal, misschien wel krankzinniger dan de werkelijkheid?

Maar ik droomde ook dat ik hoopte dat ooit de dag zou komen dat afwijkende meningen van aardige, vriendelijke en altijd vrolijke mensen zoals ik, die zich nu keurig schikken naar de nieuwe anderhalve metermoraal, die ouden van dagen helpen bij het oversteken, die diep onder de indruk zijn als Nederland op de Dam zijn doden betreurt, die hun knip trekken voor het Rode Kruis, Wakker Dier, Pieterburen, Cliniclowns, Unicef, Wilde Ganzen en ook als Stephan van Baarle dat vraagt voor de Voedselbank, die geen mens kwaad doen, extreemrechts walgelijk vinden, net als extreemlinks, die opkomen voor de oudjes, voor dieren, voor kwetsbare vrouwen en kinderen van welk geloof dan ook, kortom, lets hope, dat ooit de dag komt dat die mensen op Bevrijdingsdag niet steeds opnieuw door literairen worden weggezet als nationaalsocialisten omdat ze af en toe moeite hebben met enkele extremen van het nieuwe-nu en zich er aan ergeren dat niemand luistert.