Er wordt ontzettend veel geschreven over de pandemie die ons overkomt. Meestal gaat het dan om medische ontwikkelingen, want daar zijn we met name nieuwsgierig naar. Welke kant gaat het op en hoe lang staat ons leven nog op zijn kop?

Al leven we nog niet zo lang in het corona-tijdperk, toch kunnen we nu al bepaalde trends signaleren. In het algemeen maatschappelijk verkeer zijn wat mij betreft de uitersten in reacties en belevenissen duidelijker zichtbaar.

Aan de ene kant allerlei liefdevolle initiatieven, aan de andere kant de corona-spuger.

Aan de ene kant mensen die stoepkrijten en video-bellen en het moeilijk vinden om een bezoek aan geliefden niet af te kunnen leggen. Aan de andere kant kortzichtige egoïsten die de intelligente lockdown aan hun laars lappen.

Een opvallende trend is naar mijn idee de hernieuwde ontdekking van het gezin. Je bent nu vaak min of meer aan elkaar overgeleverd. Je ontdekt eigenschappen van gezinsleden die je nooit opgevallen zijn. Je ontmoet elkaar weer buiten de digitale weg. Leuk is dat er op het ogenblik veel spelletjes en puzzels verkocht worden. Het lijkt er op dat de huiselijke gezelligheid herontdekt wordt.

Maar de huiselijke band kan ook knellen.

Zo zijn er meer meldingen van huiselijk geweld. Zo zijn er gezinnen waar de ouders thuis moeten werken. Aan de keukentafel wordt de laptop bediend. De kat loopt er overheen, de kinderen jengelen aan je kop. Pff, dan valt het niet mee je job te doen. Ik hoorde pas van iemand die zei dat hij ondanks een verkoudheid toch maar naar kantoor was gevlucht. Natuurlijk werd hij direct weer naar huis gestuurd.

Als onderwijsmens volg ik natuurlijk de ontwikkelingen in de mij bekende branche. In korte tijd is er veel digitaal lesmateriaal ontwikkeld. Prachtig! Nadeel is wel dat bepaalde vakken nauwelijks tot helemaal niet aan bod komen. Denk hierbij aan de creatieve vakken en bewegingsonderwijs.

Leerkrachten onderhouden naast de lespakketten veel contacten met de ouders en leerlingen o.a. middels video-bellen. Ook mag de leerkracht op gezette tijden gebeld worden.

Bij de meeste kinderen lopen de contacten en de getrouwheid bij met maken van de opdrachten goed. Toch lijken behoorlijk wat kinderen van de radar verdwenen te zijn en blijkt ook nu weer dat de thuissituatie van eminent belang is waar het gaat om het krijgen en benutten van kansen.

Veel ouders proberen zo goed en zo kwaad als het kan hun kinderen te helpen bij de door school opgegeven taken. Ouders ervaren nu zelf dat het verzorgen van goed onderwijs zo makkelijk nog niet is en zien nu zelf hoe hun kinderen de stof verwerken.

Zo ontdekte een ouder dat haar kind erg slordig werkte en die observatie deelde met de leerkracht. De juf had dat al eerder tegen de ouders gezegd, maar dat werd in eerste instantie niet herkend. Mooi dat zoiets uiteindelijk toch erkenning met zich meebrengt!

Moraal van dit verhaal zou wat mij betreft kunnen zijn, dat de waardering voor de mensen in het onderwijs een positieve ontwikkeling kent, dat herontdekt wordt dat de visie van de leerkracht toch echt van meer waarde is dan de vaak geuite primaire ontkenning.

Liefst blijvend natuurlijk!

Het zou toch helemaal mooi zijn als al deze ellende leidt tot een positieve trend wat betreft de waardering voor mensen die nu blijken een essentieel beroep uit te oefenen. Denk hierbij met name aan alle mensen die werken in de gezondheidszorg, de opvoeding en de veiligheid.

Blijvend applaus is het minste dat zij verdienen!