De schrijver Bordewijk had het kunnen schrijven. Cox, Deelder, Beenhakker. Poëzie. Staccato. Rotterdams. Uit een ver verleden. Toen mannen nog van staal waren. En de schepen van hout. Langzaam sterft het oude Rotterdam uit. Gelukkig is café Ari er niet meer. Anders was het nu wel echt leeg. Einde tijdperk.

Maar wat was het een tijdperk. Ongezouten meningen. Afgezaagd tot je enkels. Je moest je bekkie wel bij je hebben bij de mannen. En dan had je nog geluk dat je Frans Vogel nog niet tegenover je had. Tongen van vitriool maar harten van goud.

Ik ben niet van die generatie. Keek er wel tegen op. De snelheid. De woorden. Het wordt nu wel stil in de kroeg. Andere tijd, andere snelheid. Nu wordt weloverwogen gesproken met elkaar. We zijn invoelend. Proberen elkaar niet te beschadigen. Ook mooi.

Maar soms. Ook wel vaak. Die tijden van Cox, Deelder, Beenhakker. Dat gaf toch meer vuurwerk.

O, sorry dat mag ook niet meer. Vroeger was geluk toch iets gewoner. Toen ik met een sterretje stond te zwaaien op oudejaarsavond. Het is de generatie gegeven. We staan op sterke schouders.

‘En nu je bek houden met dat sentimentele gelul.’