Elke verkiezingscampagne staat de laatste dagen in het teken van canvassen oftewel werven van kiezers. Dus ook ik ging in mijn paarse outfit de Rotterdamse wijken in om flyers voor de provincie en de waterschappen in brievenbussen te doen!

Natuurlijk had ik die wijken gekozen waar ik de meeste hits in de kortst mogelijke tijd kon scoren! Dat zijn in 010 natuurlijk de enorme flatwijken  waar je binnen enkele vierkante meters in een handomdraai zo’n 150 flyers in de brievenbussen afzet.

Aan het eind van een drukke campagne is dat een zeer ontspannende bezigheid! Het brengt de geest tot rust en laat allerlei gedachtes de vrije loop nemen. Na pakweg drie appartementencomplexen ging ik mij de mensen voor de geest halen die bij de desbetreffende brievenbus behoorden.

De naambordjes varieerde van erg Hollandse namen tot voor mij onuitspreekbare exotische namen. Soms stonden er maar één of twee namen op het bordje, maar vaak paste de hoeveelheid namen amper op het standaardbordje.

Er waren brievenbussen klinisch leeg terwijl daarentegen anderen uitpuilden met poststukken. Sommige bussen waren hermetisch dichtgespijkerd en bij enkelen stond dat de post op een ander huisnummer bezorgd diende te worden. Net als in de samenleving zijn dus ook de brievenbussen onderhevig aan een grote diversiteit.

Prachtige verhalen zijn daar bij te bedenken en als vanzelf kwamen die dan ook bij mij boven. Zouden de eigenaren van de uitpuilende brievenbussen ook rommelig zijn in het dagelijkse leven? Of puilde de bus uit omdat de eigenaar geen interesse heeft in het krijgen van post. Of erger, liever geen post ontvangt omdat het toch allemaal aanmaningen zijn van niet betaalde rekeningen?

En als de namen al bijna niet op een naambordje geplaatst kunnen worden wonen die eigenaren dan ook samengepakt in een veel te kleine woning? Of vinden de ouders dat het aan de zelfstandigheid van de kinderen bijdraagt als de kids volwaardig vermeld worden bij de ingang van de flat?

En wat te denken van die hermetisch afgesloten brievenbussen. Wonen daar dan geen mensen achter dat huisnummer en staat er in dat hele complex ergens een flat leeg? Of staan de eigenaren onder curatele en komt de post bij een overheidsambtenaar op het bureau terecht?

De exotische namen hoeven natuurlijk helemaal niet te wijzen op immigranten maar dat is toch de gedachte die bij mij bovenkwam. Zouden die exotische namen al geaard zijn hier in ons koude kikkerlandje of begrijpen ze helemaal niets van al die bureaucratische post die vast en zeker ook bij hun met grote regelmaat in hun brievenbus ploft?

Ja op zo’n relaxte canvasochtend komt de hele samenleving in al haar geuren en kleuren aan mij voorbij. En ik geniet ervan want ik ben dol op ons multicultureel kikkerlandje, geniet van de enorme diversiteit aan mensen die wij in onze wijken huisvesten. Voor geen goud zou ik ergens anders willen wonen.

Natuurlijk is er naast geluk en plezier ook heel veel verdriet en pijn achter die vele voordeuren. Dat poets ik als politica niet zomaar weg. Daar moet ik voor op de barricade in de politieke arena want dat hoort bij het zijn van een volksvertegenwoordiger.

Maar ondanks het vele werk dat er voortdurend ligt te wachten zie ik ook dat wij een rijk en welvarend land zijn. Dat wij samen het voor iedereen mooi en voorspoedig kunnen maken. Het maakte dat ik met verve en met overtuiging mijn flyer in die grote diversiteit aan brievenbussen durfde te stoppen.