Mist. Langzaam verdampen de waterdruppels uit de laaggelegen aanplant. Over kiezels klinken voetstappen. Een paar zwarte veterschoenen, blingbling naaldhakken, te dikke sneakers met hier en daar groen en casual nietszeggende mannengympies verstoren de rust. Op weg naar de zware voordeur van het zelfgekozen ballingsoord.

Het hek slaat tergend langzaam dicht achter de vier paar schoenen. Het slot klinkt onherroepelijk. Een rilling gaat door de gasten.

Binnen zit de gastheer met z’n rug naar hen toe. Langzaam, met gevoel voor drama draait hij zich om. Het halflange haar nog even over de ogen. Zoals altijd ‘s ochtends.

De gastheer vouwt zijn handen onder de kin. Langzaam vult hij zijn longen. De gasten houden de adem in. Ze weten wat komen gaat.

‘Goed’, begint de gesoigneerde gastheer met de zweem van een Hercule Poirot. ‘We weten nu allemaal dat optie B van tafel is sinds gisteren in Amsterdam.’

De verzameling schoeisels kijkt naar de knopen die ze hebben. Ze voelen zich verzwolgen door de ochtenmist. Schaak en schaakmat. Voor eeuwig in de escaperoom.

‘Ik hoef niet te vertellen dat de sociaal democratische partij de komende jaren een instabiele factor zal zijn en zichzelf weer moet uitvinden met andere mensen aan het roer. Over die volledig losgeslagen bakfiets social media verslaafden heb ik het al niet meer.’

‘Dus?’

‘Kunnen we nu zaken doen?’