Jeroen Postma is van GroenLinks en dat zie je niet aan hem af. Meestal haal je de Groenen overal tussenuit. Zoals echte SP-ers naar de wodka roken. De nieuwe naar muntthee. 

Postma is een deftige jongeheer op een fiets: reflecterende broekklem, groen zadeldekje met witte stippen, bidonhouder en gps. Ik wilde ook het demontabele zijwieltje nog ter sprake brengen want af en toe zit z’n fractievoorzitter achterop, maar niet alles is humor meer tegenwoordig.   

Een originele VVD-er droeg vroeger een ribfluwelen broek met daaronder klassieke Burlingtonkousen van gekamd katoen in suèdeschoenen. Van de week zag ik de Rotterdamse fractieleider Pascal Lansink op gympies. In corporale setting draagt hij dan wel weer een felgekleurde broek met hemd en een brasjasje. Dus: niet alles verandert.

Als hij bekakt praat hang ik aan zijn lippen. Kon ik dat maar zo.

Raadslid Postma zwaait af in maart. Ik zal hem missen. Dat is het laatste wat hij verwacht, maar zo zie je maar weer: ik schrijf wel eens vaker emotionele afscheidsbrieven. Ik heb me vier jaar kostelijk vermaakt met deze gemeenteraad. De ballen uit mijn broek gelachen. Ook met Postma als debater, omdat er van zijn farmaceutisch idealisme niet viel te winnen. Wel heeft hij een rare kijk op tot hoever je dat in een vrij land mag doorvoeren.

Als diep in de krochten van het Rotterdamse GroenLinks nog steeds een stammenstrijd bestaat, zit Jeroen bij de restanten van de CPN en hun hang naar collectivisatie.

Die fiets hè, daar hebben ze op stijflinks vier jaar lang hun longen voor uit hun lijf geblazen. Ik zal nooit die keer vergeten dat ik mijn glansfavoriete Barbara Kathmann een keer met de auto een lift gaf naar Spangen toen het regende. Ze had haar rode PvdA-fiets ervoor op slot gezet. Toen ze droog naast me zat, had ze het meteen naar haar zin, want ik ben niet ongezellig. Na zeven minuten was ze stomverbaasd dat we er al waren. Soms is politiek, autorijden en niet-fietsen ook een kwestie van zelf ervaren.

Ik heb niks tegen de fiets. Dat denkt GroenLinks wel, maar dat is niet zo. Ik heb zelf een elektrische.

Hun wethouder Bokhove - het kijkcijferkanon van de Rotterdamse politiek - schreef vorige week dat wij een hetze tegen haar voerden. Hoe jammer is zo'n verwijt. Want als mevrouw Bokhove nu zo graag gillend van pret met haar tong uit de mond en met haar benen in de lucht door de plassen wil rijden, doen. Elke dag. Prima. Maar leg het anderen niet op. Daar zit mijn bezwaar. Want dan stinkt groenlinksimo naar de commando’s van de Rode Khmer en wordt Rotterdam een dictatuur.

GroenLinks haalt plastic uit de Schie. Ze mogen me bellen. Maar Groenlinks heeft ook de schurft aan auto’s. Net als de PvdA en D66. Mag. Maar vlag er niet mee. Want helaas rijden vooral de ouderen erin die niet wandelen, niet fietsen, niet kunnen fietsen en ook nog als de dood zijn dat ze in de metro, bus of tram een klap voor hun kanis krijgen.

Maar daar heeft onze fietswethouder nog nooit over nagedacht. Dat is een fractie te sociaal.