Zomerreces voor de Rotterdamse gemeenteraad, dus veroorloof ik me enige frivoliteit qua thematiek. Een column die uiting moet geven aan mijn Feyenoordgevoel drong zich in De Kuip aan me op tijdens de seizoensouverture tegen stadgenoot Sparta.

Ik ben een jongen uit Maastricht, dus de plaatselijke VV zit in mijn hart. Het logo met Mestreechter staar hangt al decennia aan m’n sleutelbos.

Ik woon sinds 2002 in Rotterdam en kwam in de zomer van 2006 voor het eerst in De Kuip. Het was de uitzwaaiwedstrijd van het Oranje van Marco van Basten tegen het Australië van Guus Hiddink, vlak voordat de mannen afreisden naar het WK in Duitsland. Het daaropvolgende seizoen bezocht ik voor het eerst een wedstrijd van Feyenoord. Ik was meteen verkocht en dat terwijl er toch weinig te juichen viel. Het Feyenoord van Erwin Koeman werd troosteloos 7e in de Eredivisie en verloor de play-offs voor Europees voetbal. In de gitzwarte maand november was er uitschakeling tegen RKC in de KNVB-beker en braken er rellen uit in Nancy, waarna Feyenoord door de UEFA werd geschorst en ook het Europese seizoen ten einde kwam. Niet echt een seizoen om van te likkebaarden.

Toch ging Feyenoord zich vanaf dat eerste bezoek langzaam maar zeker ingraven in m’n vezels. Ik gun Sparta en Excelsior het beste, MVV zit in m’n hart, maar Feyenoord komt rechtstreeks in m’n gemoed. Als Feyenoord wint ben ik vrolijk, als ze verliezen chagrijnig. Ik heb al zo vaak verzucht dat het leven veel simpeler zou zijn als je een dergelijke liefde niet zou kennen. Maar ik zou het nooit willen missen. Triomfen zijn in mijn geheugen gegrift, teleurstellingen ben ik goeddeels vergeten. Het verdriet van een nederlaag weegt nooit op tegen het gelukzalige gevoel van winst.

Het was woensdagavond 27 oktober 2010 toen Feyenoord tegen VVV speelde (3-0), daags na de 10-0 nederlaag in Eindhoven. Het gevoel van die wedstrijd is niet te beschrijven. Alleen mensen die erbij waren weten dat en dat waren er (op een woensdagavond na een 10-0 nederlaag) 41.599 samen met mij. Feyenoord – Zorya Luhansk in 2014. Het contrast was nog nooit zo groot. Toen we een 3-0 voorsprong verspeelden en virtueel uitgeschakeld waren in het Europese voorseizoen dacht ik dat het stadion afgebroken zou worden en dat ik zou moeten vluchten. Toen Manu ons allen in de 92e minuut bevrijdde was er grenzeloze hosanna. De tram op weg naar huis werd een heen en weer zwengelende feesttent. Dat lokte de historische uitspraak uit van een opa-tje, die zei: ‘Ken je nagaan wat er gebeurt als we echt iets winnen’.

En dat gebeurde in 2017 met dé verlossing van dé schaal. De wedstrijd die ik miste vanwege de Gouden Bruiloft van mijn ouders in Zuid-Limburg. De 6-2 tegen Ajax vorig seizoen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Een gevoel waar ik moeiteloos op ieder moment van de dag aan kan terugdenken. In het hoofd en het hart gegrift, voor altijd.

En zo voelde ik afgelopen zondag ook weer dat de traan bij Feyenoord nooit ver weg is. Ik juichte niet toen Larsson de 2-2 scoorde (daar was het voetbal echt té beroerd voor). Maar een beginnende traan kon ik niet onderdrukken toen ik dacht aan wat dit alles met een mens als Jaap Stam moet doen.

‘Wat is dan dat Feyenoord-gevoel?’ en ‘wat is Feyenoord?’ wordt vaak gevraagd nu de club met heel z’n hebbe en houwe op een historisch kruispunt staat. Wel (grote kansen en dus grote risico’s) of geen (definitief de aansluiting met de top verliezen) nieuw stadion. Wel of geen Amerikaanse dollars en dito inspraak. Wel of geen bezem door de hele organisatie.

Net als de eeuwige vraag wat Nederland en ‘de Nederlander’ betekent is er geen echt concreet antwoord te geven zonder in platidudes als het logo, het shirt, een vlag of een klomp te vervallen. Het is een gevoel en dat gevoel heb je of heb je niet. De mannen van ‘Kein geloel’ komen er wekelijks in hun podcast met woorden dichtbij.

Ik zou zeggen: ‘de traan is nooit ver weg.’ En juist dát gevoel is immuun voor verval of vernieuwing, voor dollars of derivaten, voor oud staal of nieuw beton. Dat is een heerlijk gevoel, punt.


René Segers-Hoogendoorn is CDA-raadslid in Rotterdam