Laten we voorop stellen, dat alle nu levende Duitsers geen directe schuld hebben aan de verschrikkingen, die wij samenvatten als de Tweede Wereldoorlog. Toch blijven ze zich altijd schuldig voelen.

In Europa

Het valt niet mee om als Duitser door Europa te reizen vertelde een Duitser me ooit bij een biertje voor onze tent in Haamstede; wij Hollanders waren ook niet erg enthousiast. Bijna had ik een anti Duitse mop verteld, maar door een strenge blik van mijn vrouw hield ik mijn mond. Omdat mijn ouders tijdens de oorlog een paar jaar in Berlijn woonden en de verschrikkingen van de bombardementen hadden ervaren, was ik wat milder opgevoed over onze Oosterburen dan mijn vrienden. “Ze hebben hun trekken thuis gehad” vertelde mijn vader altijd; hij had Berlijn in een puinhoop zien veranderen. Ook vertelde hij verhalen over redelijke en zelfs vriendelijke Duitsers, met wie hij in de schuilkelders zat.

Democratie

Na de oorlog stond voor de overwinnaars maar één gedachte centraal: dat nooit meer! In het Oosten (de Russische sector) stichtte men naar socialistisch gebruik een dictatuur met onvrijheid, geheime politie, schijndemocratie en een bevoordeelde partijelite (nomenklatoera).  

In het Westen combineerden de Fransen, Engelsen en Amerikanen hun democratische systemen met een novum: een partij krijgt pas een vertegenwoordiger als ze meer dan 5% van de stemmen krijgt.* De gedachte er achter was simpel: Hitler begon met een splinterpartij.

Na de éénwording in 1989 kreeg heel Duitsland dit systeem. Waarbij extra gelet werd op alles wat zich maar een beetje nationalistisch voordeed.

Vreemdelingenhaat

De meest vreselijke uitwas van de Tweede wereldoorlog was natuurlijk de genocide op de Europese Joden (Endlösung) Vandaar dat men naast op nationalisme extra alert was op vreemdelingenhaat. Daardoor zag men waarschijnlijk niet, dat de binnenstromende vreemdelingen ideeën koesterden die alles behalve democratisch waren. Hen de maat nemen leek nou net niet – gezien de geschiedenis – de taak van Duitsers, dus ze lieten het tandenknarsend passeren. Aanslagen op Kerstmarkten, mes-aanvallen, eerwraak en verijdelde zelfmoordaanslagen werden gebagatelliseerd, maar de onrust groeide.

Reflex

Twee maanden geleden werd iemand die protesteerde tegen de Islam vermoord en de geconditioneerde reflex bij de Duitse pers was: het slachtoffer was extreem rechts. De laatste mes-aanval in Solingen lijkt de kruik te doen barsten. Vanwege de “extreem rechts reflex” durfde bijna niemand twee maanden geleden te protesteren tegen honderden moslims in Bremen, die openlijk eisten om van Duitsland een kalifaat te maken. Een paar dagen geleden werden dezelfde demonstraties gehouden in Hamburg en Berlijn**. In het land dat vrijheid en voorspoed geeft, eisen ze dat het systeem waarvoor ze zijn weggevlucht wordt ingevoerd. Die Duitsers durven toch niets te zeggen, denken de kalifaatliefhebbers.

Stemmen

Omdat Duitsers direct op hun vingers worden getikt bij een realistische houding ten opzichte van de Islamitische dreiging rest hen slechts één ding: stemmen. Uiteraard kwam de extreem rechts reflex weer om de hoek kijken, maar de autoriteiten hebben nu toch een wapen. Uit angst de AfD in de kaart te spelen gaan ze nu toch optreden tegen de moslims, die openlijk *** zeggen superieur te zijn, Duitsers als tweederangs burgers beschouwen, homo’s van gebouwen willen werpen en vrouwen als “akkers van de man (2.223)” zien. Moskeeën en Koranscholen waar haat wordt gepredikt gaan dicht.

Arme Duitsers, ze zitten in een enorme spagaat. Aan de ene kant de aanwezigheid van vele extremistische moslims en aan de andere kant een politieke elite met in hun kielzog de media, die islamkritiek als extreem rechts afdoen.

*Ideetje voor ons land? 15 partijen!

**Mitsuha op X: '@RadioGenoa Muslim immigrants in Germany want an Islamic caliphate and Sharia law. https://t.co/V5sRLIKuSw' / X

***Uit een onderzoek van prof. dr. Koopmans Universiteit Berlijn blijkt dat 50% van de in Europa levende moslims geweld in religieuze zaken acceptabel vindt. Miljoenen dus!