Half juli viel s’avonds om half tien een bijzonder verzoek in mijn mailbox; of ik als raadslid de uitdaging aan wil gaan om één week met €50 leefgeld rond te komen.

Het idee komt van Warm Rotterdam, een beweging ontstaan vanuit de Pauluskerk, ‘van onderop’, van mensen die weten wat het is om in armoede te leven en die samen strijden tegen de armoede in Rotterdam.

De inkt van de mail was nog niet droog of ik had de challenge al aangenomen. Aandacht vragen voor zo’n belangrijk onderwerp als ‘Armoede’, daar hoef ik geen seconde over na te denken. Voor deze problematiek is wat mij betreft elke wijze van aandacht gerechtvaardigd! Door stevig in debat te gaan in de politieke Arena, door voortdurend in overleg te treden met ervaringsdeskundigen, door harde acties te voeren op elk platform dat zich maar aanbiedt. Maar ook door middel van positieve ludieke acties zoals nu geïnitieerd door Warm Rotterdam.

De Verenigde Naties omschrijft armoede als “het niet kunnen voorzien in de eerste levensbehoeften”. Eerste levensbehoeften betekent een dak boven je hoofd hebben, een aantal fatsoenlijke maaltijden elke dag nuttigen en naar de dokter gaan als je ziek bent.

Onbegrijpelijk maar in Rotterdam leven 1 op de 4 kinderen in armoede en meer dan 80.000 volwassen mensen leven langdurig onder de armoedegrens. Die absolute armoedegrens, want daar hebben we het over als je alleen maar geld voor voedsel, huisvesting en gezondheidszorg hebt  beslaat een budget van €1039/maand voor een alleenstaande.

Niet alleen veel uitkering- en bijstandsgerechtigden maar ook veel zelfstandigen (ZZPers) en zelfs veel mensen in loondienst ontvangen maandelijks minder geld dan dat minimale leefbedrag van €1039. Dat betekent dat veel mensen niet de huur kunnen betalen, het verplichte eigen risico van €385 bij de zorgverzekering niet kunnen overmaken, de rekening van de bakker niet in de portemonnee hebben. Om het nog maar niet te hebben over kleren die allang vervangen moeten worden of de wasmachine die al weken kapot in de gang staat. Daar is al zeker geen geld meer voor in de huishoudportemonnee.  

Mensen die leven onder de armoedegrens maken daarom ook schulden. Dat is gewoonweg niet te voorkomen als je langdurig onder de armoedegrens leeft. Als vanzelf worden die schulden ook steeds hoger vanwege de boete op boete die op niet betaalde rekeningen gelegd worden. Het ergste van dit liberale systeem van afstraffen is dat de overheid, opgericht om als vangnet te dienen voor mensen die het niet zelf kunnen trekken in het leven, notabene zelf de grootste en ergste schuldeiser is.

Mensen die leven onder de armoedegrens, die altijd de druk van schulden op hun schouders voelen, die mensen leven altijd onder stress. Armoede, schulden - het maakt mensen onzeker, machteloos, eenzaam. Armoede, schulden - het blokkeert de geest, het maakt mensen ziek.

Vooralsnog kan ik als politica die uitzichtloos en hopeloosheid van mensen in armoede niet wegnemen. Wel kan ik er aandacht voor vragen en het op agenda krijgen door mee te doen aan deze challenge. Vandaar dat toen de inkt van de mail van Warm Rotterdam nog niet droog was ik de uitdaging al had aangenomen.

PS - komende woensdag 31 juli ga ik starten met de uitdaging. Elke dag zal ik dan hierover via de Social Media en dagblad010 zichtbaar maken hoe het mij vergaat met €50 voor één week in mijn portemonnee!