Don’t move. Stay fucking on the ground.

Ach, tegenwoordig overal in een normale televisieserie. Alleen ik heb het werkelijk meegemaakt. En nu deze columnsectie een persoonlijke herinnering is geworden van andere columnisten, dacht ik, laat ik maar wat bijdragen. Is iets anders dan uit een zolderkamer wat wooncorporaties afzeiken. Of iets van belevenissen op een schoolgemeenschap. Of hoe moeilijk bejaarden het hebben of welke lederen voetbal we hebben moeten schoppen op het Schuttersveld. Het zal wel. Het gif van deze column zit aan het eind.

Dus. Don’t move.

Het zal 1990 zijn geweest. Ik was artdirector van AvantGarde en Esquire in die tijd. Waren waarheden in papier. Vloog naar Miami met een ploeg talentvolle mensen. Onnavolgbaar creatief.

Noelle was de beautyredacteur. Zij stapte als eerste uit het busje wat we hadden gehuurd. Om nog even de tank vol te gooien tussen vliegveld en Ocean Drive in down town Miami.

Guns. Een bende kwam met getrokken geweren het tankstation binnen. Noelle was bijna waar ze moest afrekenen. Ze dook weg achter de banden voor de auto ervoor. Tja, het enige wat ik dacht: ik moet nu bij Noelle zijn. Dus ik ben uit het busje gerend en bij haar gaan zitten naast de voorbanden van de auto waar zij zat. Onder het geweld.

Stay down!

Daarna gaat werkelijk alles hoe het in de series gaat. Een complete politie-eenheid kwam en lag alles stil met getrokken shotguns. Wij weer in het busje naar het hotel in Miami. Toen nog zoals Miami Vice was.

Al spannerder dan het gezeik over corporaties toch?

Komen we in het hotel. De fotograaf Kenneth Hope had een bericht achtergelaten. Of we met zijn Chrysler Baron open dak naar een club wilden komen. Noelle had het begrijpelijk gehad. Die ging naar bed. Ed Tijssen, een meer dan getalenteerde visagist, hairdresser, heb ik nooit meegemaakt. Trouwens Rotterdammer. Wij wel.

Compleet vol met regenwater. Die open Chrysler Baron. Toen we ‘s morgens het portier open deden stoomde het regenwater er uit. Wij weer terug naar het hotel. En nu vragen jullie je af waarom vertelt die arrogante SP eikel dit? Wacht af.

Het wordt leuker, erger. De volgende dag was er een tropische storm. En nu dan de arrogantie. De shoot voor toen nog het merk ‘Hij’ met de reclamelegende Bela Stamenkovitch, yep die was er ook, kon niet doorgaan.

Eerder hebben we alle modeshoots gedaan. Alleen nog eentje, voor we het weer over die die saaie corporaties gaan hebben. Wethouder Chantal: die Esquireshoot later, ik weet dat je die leuk had gevonden:)

Voor Esquire, die overigens door uitgever Peter Schouten (yep, die advocaat naast Peter R. de Vries) naar Nederland is gehaald, hadden we een model geboekt. Bleek een van de legendarische jaren Levi’s reclames te zijn. Hij komt de trap af in wit ondergoed en rijdt weg op een motor. Verder zeg ik niets maar ons vrouwelijk model was nog zoveel beter. Soms denk je in een film te zijn. Werd een geweldige serie. Wordt niet meer gemaakt.

Dan, je gelooft het niet, we staan een serie te schieten op Ocean Drive, Miami. Komt Bela Stamenkovitch naar ons toe. Oorlog. Koeweit. Amerika valt aan. Na ‘stay down’ kan dat er nog wel bij.

Maar, het wordt gekker. Daar kan geen middelbare school of mislukt corporatiegevoel meer bij. Ik heb in Miami op dat moment voor het in Europa werd uitgebracht The Godfather 3 gezien. Viel wel in slaap maar dan nog. Mijn Godfather 1 was op de Binnenweg. Mocht ik niet naar binnen terwijl ik wel 14 jaar was. Is wel gelukt met m’n witte lammycoat.

Ik heb het over twee, drie weken in mijn leven. Maar nogmaals het gif zit in de laatste zinnen. Dus nog even geduld.

Vervolgens vlieg ik naar New York. La Guardia, want interne vlucht. Staat de limo klaar. Mister Esquire op een bord. Als jongen uit Crooswijk zal ik het geluk niet ontkennen. Afgezet bij Grammercy Hotel. Hoofdredacteur Gijs van der Westerlaken zit daar met Henk Hofland. Wie? …

Op dat moment de eminence grice van de Nederlandse journalistiek. Op gympen zoal die het zelf noemde. Ook kwam nog een Liedewij Edelkoorn zeiken aan onze tafel over, tja reis? Heb dat wijf nooit gemogen. Zal wel iets privilege links zijn geweest.

Is twee weken. En, het wordt erger en het gif milder.

Dan word je vervolgens door Esquire en de Hearstscorporation uitgenodigd. Ze hebben een borrel in de Millionairesclub. Sta ik met spijkerbroek naast mijn favoriete schrijver Kurt Vonnegut aan de Bar. Heb geprobeerd hem aan te spreken over wat ik heb gedaan, maar wie was ik nou? Die vrouwen rond hem waren zeker interessanter. Een andere ervaring was een eyeopener. Ik ging naar het toilet, nogal groot. Staat daar een donker persoon die alles regelt. Hij wilde mij afstoffen met een borstel. Ik zei, dat hoef niet. Maar, ik ga nu naar het gif op het einde. Hij zei: ‘Listen, this is my job. I think you are really an important guest because you are wearing jeans in the Millionairesclub. So let me do my work and put some tip in the glass.’

Tja, daar sta je dan met je goede bedoelingen.

Sindsdien, na deze twee weken, ben ik anders gaan denken. Laat ik nog even de Russian Thearoom in New York waar ik die week ben geweest buiten beschouwing en wat ik daarnaast heb gedaan. En ik ben bang dat het nogal veel is. Dus nu het gif.

Terug naar de gemeenteraad van Rotterdam waar ik ook ben geweest.

Heb de laatste tijd onze wethouders weer eens gezien. Nieuwjaarsborrels. En, weet je, ik heb ze meegemaakt de afgelopen jaren. We zaten zo nu en dan in dezelfde stoelen. Ik mag ze allemaal. Werkelijk. Op inhoud misschien iets anders.

Maar nu eindelijk het gif. Ik heb twee, drie weken van mijn leven beschreven. Misschien een andere wereld, maar dan nog. En, er is meer, ben ik bang. Daar gaat het niet om. Deze wethouders verdienen een betere gemeenteraad. Want ik weet wat je kan bereiken. En jullie doen niet genoeg.