Hè hè, de jaarlijkse zomerziekte is gelukkig weer voorbij. Het management blaast zichtbaar voor zich uit, de dagen en nachten verslindende onderhandelingen hebben er behoorlijk in gehakt. Supporters kijken naar hun nagels waarvan ze de riemen tot bloedens toe hebben afgekloven. De media heffen tevreden de glazen: ze hebben ze stuk voor stuk gemeld, er is er niet eentje tussendoor geglipt. Ja, misschien die ene wisselspeler van het tweede elftal van die KKD-club. Misschien is die alsnog verkast naar de Italiaanse Serie C, de derde Bundesliga of De Zandbak. Maar als het goed is hebben ze elke transfer gedetecteerd en wereldkundig gemaakt. Met in de meeste gevallen de juiste transfersom er nog bij ook. Hulde!

Het transfersysteem in het profvoetbal, wat een gedoe. En nog tweemaal per seizoen ook, wie heeft dat verzonnen. En waarom blijven we daar maar mee doorgaan? Kan er niet worden overgestapt naar de mondiaal in vrijwel elke bedrijfstak toegepaste relatie tussen werkgever en werknemer? Je tekent een arbeidscontract voor bepaalde of onbepaalde tijd, en met een opzegtermijn. Je gaat dus na verloop van tijd weg en zoekt een nieuwe werkgever. Of je neemt voortijdig ontslag of wordt ontslagen. Geen centje pijn.

Zal even wennen zijn, maar maakt het voetbalcircus wel levendig. Dan heet je bijvoorbeeld Gjivai Zechiël en je speelt bij Feyenoord. Maar besluit – appje van Arne – om per 1 november naar Liverpool te gaan. Daar kom je niet in je ritme, je krijgt van You’ll Never Walk Alone van Gerry & The Pacemakers lang zo veel kippenvel niet als van Lee Towers. Dan belt Ajax-trainer Ravioli je. Die wil je graag overnemen, hij heeft geen last van sentimenten tussen 010 en 020. Je maakt voor de Mokumers in vier wedstrijden tien goals. Dus krijg je een telefoontje van Pep Guardiola. En zo sta je op 1 februari achter Haaland op 10 bij City. O nee, Haaland is nét weg, die vervangt twee maanden de tijdelijk naar Vissel Kobe overgestapte Lewandovski bij Barcelona. Dus bel je je oude Feyenoord-trainer Fristi op. Toch nog een keertje proberen, achter de zojuist door de Rotterdammers aangetrokken en tot 1 juni onder contract staande Harry Kane?

Zo gaat het natuurlijk nooit gebeuren. De clubs houden hun koehandel kunstmatig in stand, het is een van hun belangrijkste inkomstenbronnen. Stoppen met spelers aan- en verkopen zou het einde van het profvoetbal betekenen. Toch zou het best eens snel realiteit kunnen worden. Maakten we in 1995 kennis met het Bosman-arrest – clubs mochten niet langer een transfersom vragen wanneer een contract was afgelopen – nu Damoclest het zwaard van de Franse international Lassana Diarra ons boven het hoofd. Die moet (maar weigert dat) ruim 10 miljoen euro aan zijn club Lokomotiv Moskou betalen. De reden: hij zegde eenzijdig zijn contract op omdat de club zijn salaris verlaagde.

Lang verhaal kort: het Europese Hof buigt zich dezer maanden over de zaak. Die weleens tot gevolg zou kunnen hebben dat voetballers niet meer als (overigens rijkelijk beloonde) slaven worden behandeld, maar ‘normale’ werknemers worden. Met de eerder geschetste gevolgen van dien. Die uiteraard ook gevolgen zullen hebben voor onze competities. Transfersommen behoren tot het verleden, spelers worden niet langer meer als handelswaar gezien. Ze kiezen zelf voor welke baas ze gaan werken, hoe lang ze daar blijven en hoeveel ze daar verdienen. De voetballer als ZZP’er. Clubs die elke maand tien nieuwe spelers verwelkomen en tien anderen zien vertrekken, is dat leuk, zo’n duiventil? Waarschijnlijk niet, en zoals gebruikelijk overdrijf ik weer. Maar je verzameling shirtjes wordt er wel lekker groot van.