Ieder mens heeft zijn/haar/hets zwakte. De mijne heet rookworst.

Ik kan me nog herinneren, dat ik als brave kwekeling in het centrum van onze stad een forse beet deed in een sappig exemplaar; net gekocht bij de winkel die vooral om zijn rookworsten bekend stond. “Gadver, Sörtje wat doe je nou ?” vroeg een onverwacht opduikende en duidelijk ontstemde vriendin. “Dat zie je toch. Ik eet een rookworst”

“Sörtje, het is tien uur s’ochtends. Dan eet je nog geen rookworst “
“Ik dus wel”

Zo is het gebleven. Ook mijn vrouw wist dat ik die winkel niet kon passeren zonder een halve rookworst naar binnen te werken; het aroma dat je tegemoet kwam, was te verleidelijk.  Ze probeerde vaak vooraf te bedingen dat ik “op mijn gewicht” zou letten als we in de buurt van een filiaal kwamen, maar: Geen schijn van kans.

Gelukkig voor mijn vrouw vond de bekende worstenwinkel zelf een oplossing. Na de eerste beet proefde ik het al. Hij was anders. Wel een knapperig vel, maar de inhoud was iets grover. Toen een week later de worst weer dezelfde smaak had begon de gruwelijke werkelijkheid tot me door te dringen.

“Ik denk dat ze halal zijn meneer” werd me vriendelijk door de verkoopster medegedeeld. “Dan is dit de laatste worst die ik bij u gekocht heb mevrouw'', deelde ik haar mee. Ik vermoeide haar niet met mijn visie op onverdoofd slachten en dierenleed. Ook mijn mening over het steeds meer concessies doen aan een minderheid die zelf absoluut niet bereid is een concessie te doen aan de overgrote meerderheid in ons land; hield ik voor me.

Ik was dus door droeve omstandigheden gedwongen een andere rookworst te gaan kiezen. Ik heb ze vrijwel allemaal geproefd – ook die van de reclame - maar ze konden niet tippen aan de rookworsten die in mijn smaakgeheugen geprent stonden. Tot ik een rookworst kocht bij de winkelketen, waar we al heel lang onze boodschappen doen. Knapperig vel en vrijwel dezelfde smaak. “Dat ik daar nu pas achter kom” verzuchtte ik tegen mijn vrouw, die niet echt enthousiast reageerde.

Eén keer in de anderhalf jaar organiseer ik een kaartavond met zeven vrienden. We kaarten, drinken, vertellen moppen en we eten. Bij mij staat natuurlijk altijd een broodje rookworst op het menu: Een traditie, die door mijn ontdekking in ere kan worden gehouden.

Edoch, de winkel waar wij wekelijks onze boodschappen doen heeft besloten om het woorden kerst en kerstmis te vervangen door feest.

Dus geen kerststol (met amandelspijs), maar een feeststol. Consequent leidt dat tot een feestboom met feestballen en feestliederen als “Stille nacht, heilige nacht heden is feestkind geboren”(Willy Derby). Dus weer een concessie aan een minderheid, die klaarblijkelijk door een deugwinkelketen beschermd moet worden tegen het woord kerst. Voor mij weer een stap op weg naar de totale capitulatie. Het samenwerkingsverband tussen Marx en Mohamed werkt steeds verder door!

Bij die winkelketen kunnen we dus niets meer kopen, maar de rookworst dan? Gelukkig zit de concurrent op nog geen steenworp afstand en ik kan natuurlijk alleen voor de worst naar binnen gaan. Tenzij die ook halal wordt natuurlijk.