Laat ík jullie meenemen naar een avond op 6 maart 2002. Het was de eerste redactievergadering van wat later het blad der bladeren zou worden. Daar zaten we dan. Aan een rijk gevulde tafel der linkse bovenklasse. De bedoeling was goed. En ik werd tot kort voor die tijd als Amsterdammer beschouwd in de media. Tja, je moest ergens je vreten vandaan halen. Dus ik heb iets van veertig jaar op de grachten gelopen, gewerkt en geluncht. Dat laatste was geweldig. Kijk, in Rotterdam was het een snelle boterham van thuis of de bakker. Meestal kaas. In media Amsterdam was dat iets anders. Zal jullie de menukaart uit de Van Baerlestraat besparen.

Maar terug naar die legendarische avond. Was niet mijn legendarische avond. Was die van Pim Fortuyn. Met die legendarische overwinning in Rotterdam.

‘Nou ik mag toch hopen dat niemand op hem heeft gestemd? Want wat nu gebeurt kan helemaal niet. We moeten iets doen.’ Oreerde een bekende linkse journalist, die ik overigens nog steeds hoog heb zitten. Iets in deze richting. Is al meer dan twintig jaar geleden dat we aan het blad der bladen begonnen.

‘Nou’ zei ik. ‘Ik heb op Fortuyn gestemd deze dag.’

De messen gingen even onder de vorken. Hoe had ik dat kunnen doen? Ik werd constant aangevallen. Er werd niet meer geluisterd naar argumenten. Links, en daar behoor ik redelijk toe, luisterde niet. Veroordeelde. Jij moet dat niet doen. Tegen mij de hele avond totdat de zeer eloquente gastheer er een einde maakte. 

Klinkt het bekend in de huidige tijd? Je opsluiten in je bubbel van eigen gelijk en niet meer luisteren naar mensen al is het fluisteren?

Mensen fluisteren. Fortuyn had dat door. Hij gaf ze op dat moment een megafoon.

En nu staan we weer op dat kruispunt. Mensen fluisteren. Anderen staan nu met een megafoon. En dat irriteert. Het constante gelijk over alles en iedereen. Elkaar nalullen in de journalistiek en tv. Dezelfde praatjes. Maar wie denkt wat er op straat gebeurt? En in welke straat kom je? En wie ken je?

Hopeloos. Ik heb de journalistiek zien afglijden naar copy paste.

En ik weet waarover ik praat. Dus ik herinner nog de legendarische avond. Een schokgolf die nodig was en helaas is geëindigd in een moord.

En nu weer hetzelfde kruispunt. Of we modderen verder. Of we kiezen voor de schokgolf. Niet mijn persoonlijke keus maar soms moet je een kies trekken. Of iedereen moet maar weer beginnen met luisteren naar fluisteren.