Mijn lieve vrouw Nel heeft de voor mij onbegrijpelijke neiging regelmatig het meubilair te willen veranderen. Me ertegen verzetten heeft geen enkele zin heeft de jarenlange praktijk uitgewezen (50 jaar getrouwd dit jaar). Wij hebben ondertussen een nieuw bankstel en dus een oud bankstel over.

Bank naar de Kringloop.

Milieubewust als ze is, stelde Nel voor om de oude en nog best vertoonbare bank te schenken aan een kringloopwinkel. De afspraak om het bankstel af te halen was snel gemaakt, maar we moesten wel een week wachten. Twee bankstellen in de kamer is wel wat veel, maar gelukkig stelde een buurman zijn berging tijdelijk ter beschikking.

Bank afgewezen.

Na een week verschenen twee noeste ophalers, die – laat ik het zoals altijd voorzichtig uitdrukken - niet overliepen van arbeidsethos. Nonchalant werd naar de bank geïnformeerd en na een inspectie van ongeveer twee seconden kwamen ze tot de conclusie dat de bank niet aan hun eisen voldeed. Op een van de leuningen zat een (weg te poetsen) vlekje. Niets sjouwen dus, maar weer snel op weg naar de volgende afwijzing.

Bank bij grof vuil.

“Ik bel het grof vuil wel; zonde het is best nog een goede bank” zei mijn vrouw. Ik onderdrukte de voor de hand liggende opmerking en vroeg de buurman of het bankstel nog in zijn berging kon blijven. “Niet te lang meer” kreeg ik als antwoord. Duurde toch nog minstens een week, want toen pas kon de ROTEB hem op komen halen.

Bank in de regen.

De avond voor de bank zou worden opgehaald, haalde onze zoon hem uit de berging en zette hem in de voortuin. We hebben namelijk de ervaring dat het plaatsen van grof vuil op de parkeerplaats werkt als een rommelmagneet. Iedereen uit de buurt snelt toe om stoeltjes, overbodige elektronica, oude fietsen etc. bij het vuil te plaatsen; dus dan maar in de voortuin. Staat verschrikkelijk armoedig, maar ja het was maar voor één nacht. Daarna werd hij opgehaald. Binnenplaatsen geen optie, omdat hij ondertussen kletsnat geregend was.

Bank in diverse notities.

De volgende dag begon het wachten, want je wilt de jongens van de ROTEB toch een glas water of een kopje koffie aanbieden; ze werken er hard genoeg voor. Helaas voor ons deden ze dat op een andere plek, want ’s-avonds stond het bankstel nog steeds in de voortuin. Het telefoontje dat mijn vrouw om 16.30 pleegde, gaf ook geen soelaas, want ze konden tot negen uur in de avond nog langskomen. Wel werd een notitie gemaakt waarin vermeld zou worden dat onze oude bank nog in de voortuin stond. Waarschijnlijk zouden ze die avond nog langskomen, maar helaas……

Bank in het weekend.

De volgende dag hing mijn vrouw natuurlijk direct aan de telefoon, waarna de vriendelijke medewerkster voor de derde keer dezelfde gegevens vroeg en ons na een notitie te hebben gemaakt doorverbond naar de werkvloer. Daar kregen we te horen dat er veel te weinig wagens ter beschikking stonden, maar ze zouden er snel werk en een notitie van maken. Ondertussen is het weekend en vrezen wij met duizend vrezen. Ook omdat we bij onze melding vandaag weer alle gegevens moesten doorbellen; waarvan notitie nummer vijf werd gemaakt

Bank vrij houden.

Gelukkig wonen wij in een heel rustig straatje en heeft nog niemand iets extra’s aan de bank toegevoegd, maar we blijven alert. Dat zijn we al jaren, omdat we ingeklemd zitten tussen twee instellingen waar niet al te stabiele mensen verblijven. Die struinen vaak onbegeleid door de wijk. Soms doen ze hun behoefte tegen een muur of in de struiken en het tuinbankje van buren werd regelmatig gebruikt om een sjekkie te roken en een halve liter bier te drinken. Een aantrekkelijk bankstel zou dus wel eens kunnen dienen als de spreekwoordelijke haverkist voor een bok: goed opletten dus.

Bank in de buitenruimte.

Ons stadsbestuur heeft besloten om 17 miljoen te bezuinigen op één van haar belangrijkste taken: het verzorgen en schoonhouden van de buitenruimte. Dit bestuur zit er namelijk niet voor de Rotterdammers, maar uit eigen belang. De TIEN wethouders incasseren een salaris, waar niet op bezuinigd is (integendeel) en de gemeenteraadsleden van de coalitie hopen op promotie of een landelijke carrière door dociel en braaf in te stemmen. Er zit voor ons dus maar één ding op:

Bank in de voortuin van wethouder Wijbinga plaatsen.