Nu heb ik collega Jan D. Swart meerdere malen aangegeven dat ik wilde stoppen met m’n column voor Dagblad 010. Simpel: de inspiratie ontbreekt. De Rotterdamse gemeenteraad ontbeert klasse en kunde tegenwoordig. Lult elkaar na met jargon. Reflectie. Hoe reflecteert de wethouder of weet ik veel wie. De trapper van je fiets reflecteert.

Nog één: ‘dit werp ik verre van me. ‘

Je zit niet op honkbal, loser! Daar werp je ver. Enne afpellen is gewoon vragen stellen. Anders koop je maar een kilo uien.

Verbinden doe je nog altijd met verband in het Erasmus ziekenhuis.

Niet dat het wat uitmaakt met deze gemeenteraad. Sta versteld over wat er niet gebeurd.

Ooit was er een verhaal tussen raadsleden in de raad dat een wethouder de zombie was van de ambtenaren. Nu lijkt het wel dat heel de raad Zombieland is geworden.

Nergens zoveel ruimte als in Rotterdam voor woningbouw. Alle haventerreinen, optoppen van de stadsvernieuwing en dan zijn er nog wat restgebieden zoals FCity. En wat gebeurt er? Slopen. Nooit gehoord van volkshuisvesting, angstvallig wachten op projectontwikkelaars die eerst slopen en dan niets doen. Beleid? Het blijft rocketscience voor het college. Lees even een boek over Spangen, Kiefhoek. Architectuur meets sociale bouw. Doe tussendoor nog wat middengroepen en geloof niet in de AI van vastgoedhaaien. Simpel. Maar wat gebeurt er? Niets. Zombieland.

Horeca. Nou jongens we gingen wat meemaken. Gingen. 

Nu moeten de terrassen weg op de Heemraadssingel. Was een dooie hoek, nú toevluchtsoord voor de bakfiets. Moet ook weer weg.

Openbaar vervoer. Vakkundig opgeofferd. Juist met een moderne metropool wat we dreigen te worden, onvermijdelijk. We schalen het af omdat wat provincialen ons dat vertellen. Je zal nog een leuk autootje hebben met een dieseltje. Misschien nog iets van design zoals een Citroentje CX of DS. Of een opeltje die je nog overal brengt behalve naar het Erasmus. Breidt het OV dan uit en beperk het niet.

Zombiebeleid.

De wethouders zijn al de zombies van de ambtenaren en nog erger de leden van de raad weten niet eens meer de zilveren kogel, wijwater of de aloude houten spies te gebruiken om de ondoden te stoppen.

Want dat is het. Stilstaand water. Geen visie, geen oplossing, geen heldere toekomst meer.

O, waarom Jan D. mij niet kwijt wil, is omdat ik nog een linkse columnist ben. Naast Kees Jonker.

Dan heb ik een mindfuck voor jullie.

Ik erger me mateloos aan het links. Dat is bourgeois opgegroeid op de vrije school met aangeboren gelijk. Niets meegemaakt. Ik heb dan nog uit eerste hand de verhalen over de oorlog. De mensen doodgeschoten langs het Stadhuis. M’n moeder herinnerde nog de kabelkousen van een jongen met schooltas. Dood langs de muur.

En dat ik me als witte man uit Crooswijk me omhoog moest vechten. Zegt u? Crooswijk? Had u geen naschoolse opvang? Nope, we speelden naast het riool, haalden zakjes kolen bij de waterstoker en we waren die witte eikels die door de slavenhandel rijk waren geworden en nog langs de Vecht een buiten hadden.

Not. 

We hadden hoop op de PvdA en de CPN.

En nu noemen deze partijen achteloos Wilders extreem rechts. Schreeuwt, polariseert en niet de rust kiest waar we nu behoefte aan hebben. Je kan van alles vinden van Wilders. Maar extreem rechts is echt iets anders. Wilders loopt niet in uniform over straat met knokploegen. Dat is extreem rechts. Hij is volks rechts. Wat je er van vindt, best. Hij is ook niet mijn koekie, maar echt, extreem rechts? 

Je begrijpt niet waar je het over hebt. Dat zijn de kabelkousen naast de muur van het stadhuis. Dromen gestold in bloed van een kogel. Naast het huis van democratie. Waar reflecteren hobby is. Zullen we met z’n allen een toontje lager zingen? En met kennis van zaken praten? Rust zoeken. Elkaar weer vinden. Elkaar proberen te verstaan zonder elkaar af te fakkelen. Moeilijk. Maar dat zakje kolen iedere avond was behoorlijk zwaar. 

De warmte onvergetelijk.