Ik merk dat de columns hier nu wel een dieptepunt naderen van ouwe witte mannen. Niet dat ik niet in een deuk lig om de columns van Coos Versteeg en Ronald Sörensen. Waarbij de laatste mij nog altijd verdenkt dat communisten geen humor hebben. Kom ff langs zou ik zeggen. Als ouwe witte mannen samen.

Heb de afgelopen tijd door een verbouwing thuis door Rotterdam gezworven. Wel in hotels. Zelfs op Zestienhoven. Geweldig. Zo kom je nog eens ergens. Op termijn gaat dat dicht. Einde tijdperk. Maar wat heb ik het naar m’n zin gehad in Rotterdam. Wit, zwart, woke, snoeihard. Nieuw, oud. Wat een geweldige stad.

De mensen zijn geweldig. Je ziet een half miljoen aan auto’s voorbij komen op de Binnenweg. Je weet dat die kakkers in Hillie en Kralie te gierig zijn om een rondje te geven met een godsvermogen op de bank.

Haha en dan arbeid niet belonen. Terwijl het geld door je brievenbus wordt gegooid.

Maar wat maakt het uit. Op straat leeft Rotterdam.

Als je met een stadskaartje loopt dan word je direct geholpen. Altijd een vriendelijk woord. Altijd hulp.

Kan Abu wel weer een icoon aan de Maas willen maar de mensen zijn het icoon van de stad. We lachen dagelijks heel veel af. Op straat. Onder die torens.

Zonder nieuw stadion.