Toen Geert Wilders in 2004 uit de VVD-fractie stapte en zijn standpunten naar buiten bracht, heb ik contact gezocht. Een maand later bezocht ik hem en zijn medewerker Martin Bosma in het Tweede Kamer-gebouw. We waren het in hoofdlijnen helemaal met elkaar eens!

Samenwerking taboe

Ik wilde meer gaan samenwerken, maar dat stuitte bij Geert op problemen. Al snel bleek dat hij niets zag in een bundeling van rechts-conservatieve politieke krachten. We konden ons als gevestigde politieke partij (Leefbaar) bij hem aansluiten; daar kwam het op neer. Het leidde tot de oprichting van twee partijen: PVV en EénNL. Na de verkiezingen bleef er slechts één met negen zetels over.

Toen ik in de Provinciale Staten van Zuid Holland zat wilde ik een ontmoeting met Fleur Agema regelen. Zij, toen lid van de Tweede Kamer, had zich als lid van de Provinciale Staten in Noord Holland namens de LPF onderscheiden. Ik wilde graag van haar leren en met haar samenwerken. De dag voor onze ontmoeting vertelde ze me dat Geert niet wilde dat ze kwam praten. Ging dus niet door, want Fleur was gehoorzaam!

Senator

Dat ik ooit senator ben geweest heb ik voor 100% aan Geert te danken. Hij vroeg me persoonlijk op voorwaarde dat ik een “PVV-klasje” zou volgen. In de senaat werden we als senaatfractie van het ene op het andere moment geconfronteerd met het feit dat we de toenmalige regeringscoalitie niet meer ondersteunden (2012): geen overleg, een constatering c.q. een bevel. Gelaten lieten we het over ons heenkomen. Geerts wil is wet. Wie namens de PVV een zetel inneemt, moet weten dat de PVV slechts één lid heeft en dat die bepaalt wat er gebeurt. Om dat te illustreren grijpt hij af en toe meedogenloos in. Richard de Mos ondervond dat, toen hij een beetje jokte in zijn c.v. Alle 36 andere leden van de PVV-fractie weten het ook. Binnenskamers mag iets van oppositie zijn, komt het naar buiten en je carrière is afgelopen. Ik heb de eer aan mezelf gehouden en niet meer gesolliciteerd, nadat ik met kritiek naar buiten was gekomen.

Houdbaarheidsdatum

Toch wringt het als je ziet hoe na de dood van Pim Fortuyn nooit een gedegen rechts-conservatieve partij een poot aan de grond heeft gekregen. De LPF werd een fiasco, en alle andere pogingen liepen fout, op die van Geert na en nu dit! Samenwerken is niet zijn natuurlijke manier van doen. Geert wil absolute controle binnen zijn club en dat is zijn goed recht; als je daar niet tegen kan stap je op!  

Maar nu neemt Geert door zijn halsstarrigheid de rechtse kiezers de kans om eindelijk een rechts kabinet zijn werk te laten doen; ze zijn nog geen jaar bezig. De vraag is of de kiezer dit nu weer pikt, misschien is Geert wel over zijn houdbaarheidsdatum heen?

Wat nu?

Eerlijk gezegd is er maar één politieke partij, die sinds de dood van Pim Fortuyn consistent gebleven is. Dat is Leefbaar Rotterdam, de enige lokale partij met een landelijke uitstraling.

Het is niet voor niets dat uit die partij het enige lichtpuntje van de afgelopen regeringsperiode tevoorschijn kwam: Ingrid Coenradie!

Laten we hopen, dat rondom haar een nieuwe politieke wind gaat waaien. Een groot deel van de kiezers heeft het gehad met Geert, maar niet met zijn en onze ideeën. De noodkreet van Pim Fortuyn in zijn beroemde “Cést ca-filmpje '' klinkt steeds duidelijker. Hij moet worden gehoord en de handschoen tegen de linkse lachers van dit moment moet worden opgenomen. Zonder Geert, dat is duidelijk, want samenwerken is onontbeerlijk. Hij werkt links al jaren met zijn houding in de kaart.*

Zou toch prachtig zijn als de eerste vrouwelijke premier van ons land uit Rotterdam komt?

* Geert mijdt ieder contact met de pers. Zit zelden in talkshows en geeft geen interviews. In tegenstelling tot Pim Fortuyn, die zei: “ik vreet ze op”.