Gelukkig ben ik links

Nog nooit had ik iets gebroken. Niet eerder was ik zelf op de eerste hulp geweest voor acute hulp.

Tot deze week. Op station Rotterdam Alexander had ik net uitgechecked bij de trein en liep ik naar de metro. Die kwam er al aan. Terwijl ik versnelde, gleed ik uit.

De val ving ik op met mij rechterarm. Krak.

Meteen was een zwelling zichtbaar. De volgende metro richting Dijkzigt wist ik te bereiken. Een ritje van 20 minuten duurt lang met een gebroken arm.

Bij de spoedeisende hulp van het Erasmus MC werd ik snel geholpen, ook al was het inmiddels half 7 in de avond. De zorg in Nederland is toch erg goed geregeld. Pijnstillers, een röntgenfoto, een ctscan, extra verdoving, mijn pols werd gezet met hulp van Chinese vingers (Google maar) en daarna werd mijn arm in het gips vastgezet.

Ik heb veel bewondering voor de artsen en verplegers die bij de eerste hulp van het Erasmus MC klaar staan om mensen in nood te helpen. Dat mag best wel vaker uitgesproken worden dus hierbij nogmaals bedankt!

Typen met twee handen lukt voorlopig niet met mijn rechterarm in het gips, daarom is deze column ook zo kort. Gelukkig ben ik linkshandig (en nog steeds raadslid voor Leefbaar Rotterdam, vandaar het flauwe grapje in de kop) dus veel andere dingen lukken wel.

Blue monday moet nog komen en dry januari duurt (ook voor mij!) nog even.

Rotterdam staat natuurlijk voor veel grotere problemen en uitdagingen, dat weet ik ook wel. Met opgestroopte mouwen (dat moet ook wel met het gips) komt het wel goed. Sterker door strijd.

Voorwaarts!