Het Hofplein ligt open. Behoorlijk. Alles moet groener, vriendelijker voor fietsers en wandelaars. Prima, denk je dan. Maar terwijl de bomen nog geplant moeten worden en de tegels scheef liggen, zie je vooral één ding: het autoverkeer verdwijnt langzaam maar zeker uit het centrum. En met het verkeer verdwijnen ook de mensen die daarvan afhankelijk zijn.

Rotterdam was jarenlang een stad waar je je vlot en efficiënt met de auto kon verplaatsen. Niet altijd mooi, maar wel praktisch. Die pragmatische aanpak paste goed bij de stad en haar inwoners. Maar dat beeld verdwijnt razendsnel. Straat na straat wordt heringericht, vaak in naam van duurzaamheid of leefbaarheid. Maar die leefbaarheid lijkt steeds meer gedefinieerd door een specifieke groep: jonge, fitte fietsers en wandelaars.

Voor wie slecht ter been is, afhankelijk van de auto, of simpelweg van buiten de stad komt om te werken, wordt het centrum steeds lastiger bereikbaar. Denk aan ouderen die niet meer durven oversteken bij de nieuwe Coolsingel, waar brede fietspaden nu zonder stoplichten dwars door lopen. Vroeger regelde het verkeerslicht dat. Nu is het letterlijk: rennen voor je leven.

Het wringt. Want de mensen die jarenlang geprofiteerd hebben van die goed bereikbare stad – de werkende klasse, ouderen, zorgverleners, ondernemers – lijken ineens niet meer mee te tellen. In plaats daarvan bepalen fietsersbonden, wandellobby’s en vertegenwoordigers van het Hoog Gras hoe onze stad eruit moet zien. Niet zelden zonder goed overleg, en vaak zonder oog voor de sociale gevolgen.

Men ziet in dit proces – politiek gezien – de lange arm van GroenLinks en die blijft zich rekken en strekken. Nu GroenLinks ook in Rotterdam samengaat met de PvdA kan het in maart in één keer zomaar de grootste partij van Rotterdam worden. Met steun van Volt, Partij voor de Dieren, SP en  D66 gaat het centrum van de stad vervolgens helemaal op slot voor de ouderen. En dat hebben ze niet verdiend, want het waren vooral die ouderen die vroeger PvdA stemden. 

Niemand is tegen groen of tegen veilig fietsen. Maar een stad moet ruimte bieden aan álle bewoners en gebruikers, niet alleen aan de meest hoorbare groepen. Inclusiviteit gaat ook over mobiliteit. Een groene stad die alleen toegankelijk is voor wie jong en mobiel is, is een stad die langzaam haar hart verliest.

Ellen Verkoelen is fractievoorzitter van de Jongere Ouderen Unie in Rotterdam