Of ’t Den Haag wordt, moet nog blijken. Er zijn meer kapers op de kust. Maar hoe dan ook heeft volgend jaar in Nederland het grootste rariteitenkabinet ter wereld plaats: het Eurovisie Songfestival.

Ik moet nog steeds bijkomen van het getroebleerde circus dat dit keer het vredige Tel Aviv aandeed. En ik vraag me oprecht af waarom een serieuze artiest aan dit festijn van wansmaak wil meedoen? Laat staan dat je ’t hoopt te winnen. En hoe komt het toch dat de homo’s aller landen de laatste tien, twaalf jaar zo hysterisch van deze infantiele liedjeswedstrijd worden?

Inderdaad, ik behoor tot de Songfestival-haters. Maar we hadden een logé over uit het buitenland die persé naar die lange tanden van Duncan wilde kijken, dus vooruit. Er was trouwens de week ervoor al geen ontkomen aan. In elke actualiteitenrubriek, elk journaal, roddel- of praatprogramma dook de blije jongeman op om met EO-achtige positiviteit uit te dragen hoe ‘excited’ hij was. Zelfs de doorgaans serieuze Jeroen Pauw parkeerde zijn gevoel voor goede smaak even elders en haalde Joling, Jamai en Young DWDD fucking Emma aan tafel. 

Telkens als ik weer een fragment van ‘Arcade’ bij zo’n tv-item hoorde, moest ik denken aan de cover-versie van René van der Gijp en schoot ik in de lach. Maar keer op keer was ’t ook snel met mijn plezier gedaan, want dan dook de niet te vermijden Ilse de Lange weer op om haar plek als coach op te eisen. Ilse is expert in hoe je sympathiek kan overkomen. 

Ik bewaar nog nostalgische herinneringen aan het onschuldige Songfestival met ‘Kleine kokette Katinka’, ‘Non ho l’eta’ en ‘Poupée de cire, poupée de son’. Lekker kneuterig met hooguit een kartonnen palmboom als decor. Elke deelnemer zong in de taal van het land dat hij of zij vertegenwoordigde, dus er klonken veel makkelijk verteerbare refreinen met La-la-la-la, La-la-lai-la-la. In die tijd hoorden Australië, Azerbaijan en Israël ook nog niet bij Europa. En het evenement was nog niet getransformeerd tot muzikale Gay Pride.

Eigenlijk ben ik na ‘Ding a dong’ van Teach-In al afgehaakt. Maar vanwege die logé zaten we nu voor de buis en lieten we de narigheid van IJsland, Rusland, Frankrijk, Slovenië gelaten over ons heen gaan. Ik concentreerde op de hoogstandjes van visuele techniek. Nog steeds word ik echter ’s nachts angst-zwetend wakker als die Israëlische kip - de winnares van vorige keer - ineens in mijn dromen opduikt. Of van die aanstellerige Emma Winterpeen, die de douze points namens Nederland mocht uitkraaien.

Als hoogtepunt van de avond was daar het 1 miljoen dollar kostende optreden van de 60-jarige Madonna. Ik dacht eigenlijk dat de vroegere megaster alleen nog in bejaardencentra optrad, waar de bewoners geteisterd door doofheid, slechte ogen en Alzheimer niet al te kritisch zijn. Na de eerste valse noten van ‘Like a Prayer’ begreep ik dat de strakgetrokken diva met ooglap inmiddels zelf rijp is voor het Willem Dreeshuis.

Toch heb ik een onverwacht leuke avond beleefd. Ik ben namelijk - op aanwijzing van commentator Jan Smit - tussentijds naar NPO 1 Extra gezapt, waar het programma werd begeleid door gebarentolken. En dat bleek een lust voor het oog. Een reeks enthousiaste mannen en vrouwen trad letterlijk naar voren om de liedjes in gebaar, mimiek en beweging vorm te geven voor de dove medemens. Wat een feest. Neem Mirjam Stolk, een streng secretaresse-type, dat zich binnen een paar seconden ontpopte tot een spetterende dance-act. Of de struise Ruth Krooshof, die met haar zwoele blik en wulpse bewegingen menig mannenhoofd op hol moet hebben gebracht.

Met Amsterdam voorop buitelen nu steden over elkaar om dit evenement binnen te halen. Leeuwarden, Zwolle, Rotterdam, allemaal dromen ze van de internationale city-marketing die het Songfestival biedt. Bestuurders zijn ineens blind voor de kosten en doof voor de verhalen dat geen stad er ooit een cent aan heeft overgehouden. Ook Den Haag raakt - om in Duncan Donuts-taal te spreken - ‘excited’ bij het idee dat Den Haag het Songfestival kan organiseren. Er wordt zelfs gerept van een schuifdak boven het ADO-stadion. 

Ik zou ons stadsbestuur aanraden: doe voor de vorm even leuk mee. Maar gebruik het eerste, beste excuus om af te haken. Want echt, in het onleefbare, door toeristen overspoelde Pretpark 020, past dit carnaval veel beter. Er wonen daar nog nauwelijks gewone mensen. Die zijn door de toeristenindustrie en vastgoed-speculanten weggejaagd richting Almere, Huizen en Lelystad. De betaalbare woningen in de hoofdstad zijn stuk voor stuk hotel, café, eetgelegenheid, AirB&B, ijs-, stroopwafel- c.q. Nutella-winkel, coffeeshop of darkroom geworden. De ideale setting voor een Songfestival.

Of gun het Songfestival met een ruimhartig gebaar aan de provincie: het Gelredome (Arnhem) of nog liever (lees: verder weg) het MECC in Maastricht. Het maakt de kans kleiner dat die hele meute lawaaierige gekkies toch nog een dagje naar Den Haag komt.