Met holle, uitdrukkingsloze ogen staarden ze voor zich uit, de mensen in de rij voor het loket. Sommigen hadden het geluk te kunnen zitten, anderen moesten gedwongen blijven staan. Allen hadden ongeveer mijn leeftijd. Het “servicepunt” bevond zich achter in een boekenwinkel en had slechts één raampje.

Dit was tot twee keer toe het tafereel dat ik aantrof toen ik naar mijn bank ging om een app te downloaden. Zelf doen stuitte bij mij (uiteraard) op de gruwelijke vicieuze cirkel, waarbij je alles volgens instructie doet en dan moet lezen, dat je het nog een keer moet proberen.

De eerste keer in de middag, dacht ik dat de rij door het tijdstip (namiddag) veroorzaakt werd en verliet ik de winkel. De volgende ochtend bleek de rij nog langer en zuchtte ik diep. Een oudere Indische dame fluisterde me in de laatste te zijn en dat ik geduld moest hebben, maar mijn geduld was op.

Ik moet mijn meeste apps op mijn telefoon vernieuwen. Ook die van mijn twee banken. Gelukkig kan ik met één van de twee banken gewoon achter de computer betalen. Het advies om het “makkelijker“ te gaan doen met een QR code negeer ik wijselijk. Het gaat nu goed, dus vooral niets veranderen. Ik heb de app in het kantoor op de Coolsingel laten installeren. De vriendelijke man bij de ingang vertelde me dat ik een afspraak moest maken, maar verwees me, na mijn zucht en wanhopige blik, naar een tafel: “Er komt zo iemand.” Je verwacht het niet, maar binnen tien minuten was ik geholpen door een aardige en geduldige jongeman.

Nu de andere bank nog. Een bank, die miljarden vergaart (verdienen is hier niet het woord) en een deel van hun winst investeert in de salarissen van toch al teveel betaalde voetballers.

Natuurlijk kan ik ook bij die bank met de pc werken, ware het niet dat ik na het inloggen om te beginnen, moet tikken op het scherm van ….. inderdaad mijn telefoon, waarop ik de app niet kan installeren. Geen betalingen mogelijk; dus op naar het hoofdkantoor in Capelle.

Het hoofdkantoor ging om 16.00 dicht merkte ik om 16.05. Volgende dag bleek op de deur een pamflet te hangen waarop stond, dat de bank de hele dag gesloten was. Geen probleem, want ik kon naar een “servicepunt !” in het Alexandrium. Daar trof ik voor de eerste keer die troosteloze rij aan.

Om het verhaal kort te houden. Voor heel Rotterdam Oost, Capelle en Krimpen is slechts één regelmatig geopend hoofdkantoor.

Wel zijn er drie servicepunten achterin een winkel ingericht om te helpen. Servicepunten, die nodig zijn voor mensen, die de samenleving hebben opgebouwd waarin deze bank zulke gigantische winsten kan maken. Winst die in reclame, maar niet in service gestopt wordt.

Vanmiddag ga ik het weer proberen in Capelle.

Nawoord: In Capelle, drie loketten en binnen tien minuten aan de beurt. Inloggen lukte natuurlijk niet tot verbazing van mijn hulp. Collega erbij, die met een verrassende variatie van “is nog nooit gebeurd” kwam: ”Komt één op de honderd keren voor.”

Mijn wanhopige blik deed hen verder zoeken. Daartoe moest ik – na telefonisch overleg met de technische dienst - mijn app verwijderen, mijn telefoon helemaal uitzetten en de app opnieuw laden. Daarna mijn rijbewijs twee keer ter verificatie fotograferen. Handelingen, die ik nog nooit had verricht (ik ben dus een groot deel van het probleem), maar die met hulp van de bankmedewerkster uiteindelijk verricht werden. De opluchting toen mijn telefoon om een code vroeg, was ongekend. Mijn telefoon heeft nu weer een functionerende bank-app.

Na bijna een uur gezamenlijk ploeteren, verliet ik de balie en zei:  “U bent een engel mevrouw, want u heeft engelengeduld; vanavond neem ik een biertje op uw gezondheid.”