Is het nu werkelijk echt zo erg om iets wat decennialang normaal was, vast te willen houden?

Klinkt misschien niet progressief. Progressief, vooruitgang – het woord zegt het al. Maar als het weren van al het autoverkeer in de stad als vooruitgang wordt gezien, dan maar niet vooruitstrevend op dat vlak.

Los van het feit dat het openbaar vervoer in Rotterdam veel te duur is, durf ik mijn dochters na een bepaalde tijd niet meer met bus, tram of metro te laten reizen. Ik hou ze graag heel, en niet getraumatiseerd.

Ik vind het jammer dat de automobilist in Rotterdam langzaam maar zeker als een paria wordt behandeld. Autorijden is het nieuwe roken.

Bovendien valt het me op dat wanneer een wijk wordt ‘vergroend’ – en ja, bomen, groen en al die warmte-absorberende zaken dragen echt bij aan woongenot – er steevast minder parkeerplekken terugkomen dan er voorheen waren. Maar met het beperken van de mogelijkheden, neemt de frustratie toe. Niet alleen dat je niet kunt parkeren – daar is betaald parkeren voor uitgevonden door het college – ook opstoppingen en de onbereikbaarheid nemen absurde vormen aan.

En als je de auto écht nodig hebt – naar het ziekenhuis bijvoorbeeld – hoor je de fiets- en ov-ideologen roepen: Neem de metro! Alsof dat om 7 uur ’s ochtends zonder stress en omleidingen kan. Parking? Vergeet het maar of is ‘t onbetaalbaar. Afzettingen, omleidingen, file – welkom in de nieuwe 15-minuten-stad.

Het betuttelen en beperken wordt aanmatigend. We zijn zo zoetjes aan vergeten dat een auto niet alleen veiligheid biedt, maar ook iets wat iedereen waardeert: vrijheid. Vrijheid om te gaan en staan waar je wilt, en wanneer je wilt.

Rotterdam, mijn stad, houdt van vrijheid. Laat ons dat beetje plezier en zelfbeschikking niet afpakken. Anders zitten we straks allemaal in die overvolle metro, gefrustreerd en te dicht op elkaar, terwijl iemand in Den Haag besluit waar we mogen parkeren. En dat, beste mensen, is pas echt vooruitgang die ik niet snap.

Ardi Oostdijk is fractievoorzitter van Forum voor Democratie