Laat ik heel eerlijk zijn. Ik vond het geen goed idee om de Israëlische vlag niet op te hangen na de genocide op 7 oktober. Dat heb ik intern laten blijken. Tegelijkertijd begrijp ik dat Aboutaleb het niet wilde laten escaleren binnen de stad.

Nuance is belangrijk. Zeker in deze tijden. En, Rotterdam met al z’n nationaliteiten doet het niet zo slecht. Misschien wel omdat er zoveel nationaliteiten zijn. Alles wat er gebeurt in de wereld heeft direct effect op onze stad.

Nu kan ik wel scherpslijpend zijn in hoeverre Islam tegen onze vrijzinnige samenleving staat. Maar geloof me dat heeft geen nut.

Waarom dan, zouden liberalen en realistisch links vragen.

Nou, wel hierom. De straat. Het gewone leven. Mijn moeder is enorm goed verzorgd door een vrouw met hoofddoek. Ben ik het eens met een hoofddoek bij de politie? Nou nee, want we zijn een seculier land. En de macht die geweld mag gebruiken moet onafhankelijk zijn van elke religieuze uiting.

Ik heb het zelf niet verzonnen overigens.

Terug naar de straat. Ooit zei Willem Zonneveld. O, tja. Een vergeten cabaretier. Met teksten van Simon Carmiggelt. Wie? 

Hij zei in een voorstelling: Ach meneer Sonneveld. De humor ligt op straat. Wel in Amsterdam. Maar dat is hem vergeven.

Rotterdam. Op straat. En waarom we het eigenlijk heel goed doen. Ik loop m’n stamkroeg uit. Binnenweg hoek De Wal. Had net een bezem gekocht. Zegt een gozer oorspronkelijk uit Noord Afrika tegen mij: zo, ben je eindelijk met je taakstraf begonnen?

Kijk. 

Dat is Rotterdamse humor. Dat houdt ons al eeuwen bij elkaar. Van de sefardische joden, brabo’s, Zeeuwen tot aan de Syriërs aan toe. 

Kijk niet weg van de problemen maar koester de mensen.

Op straat. Niet in die torens.