Het eerste debat om het lijsttrekkerschap van D66 zit erop. Mijn vriendin Vanessa Bruin (raadslid) was aanwezig en ze heeft me geamuseerd verslag gedaan.

Eigen kracht ?

Bij zo’n debat is het aanbevelingswaardig om uit te gaan van je eigen kracht en de ideeën die je met de stad hebt. Al snel werd het echter een debat of je wel of niet zou gaan polariseren. Wel of niet met Leefbaar Rotterdam samen? Wel of niet uitsluiten van de mensen die op Leefbaar stemmen. Kiezers die - zo leerde onderzoek ons - vooral bestaan uit mensen die hun hele leven in Rotterdam wonen en werken. Die hun oude vertrouwde wijken hebben ingeruild voor de buitenwijken van onze stad. Er was een zeer “verbindende” kandidaat die ze wil buiten sluiten.

Bezwaren

De argumenten voor zo’n drastische en ondemocratische maatregel zijn me al 24 jaar bekend: de toon is te hard en er is kritiek op de Islam.

Over het eerste kan ik duidelijk zijn : Wij zijn Rotterdammers! Die hebben de gewoonte van hun hart geen moordkuil te maken en recht voor hun raap te discussiëren. Op straat, in de bedrijven en dus ook in de politiek. Dat zoiets buiten Rotterdam vreemd en misschien te hard overkomt zal ons bij lokale verkiezingen een zorg zijn. Daarom is er ook geen bezwaar tegen de  polariserende argumentatie van een der kandidaten. Prima, laat ons maar weten welk vlees we in de kuip hebben. Jammer alleen dat hij bij zijn argumentatie niet verder komt dan bovengenoemde sleetse argumenten.

Kritiek op de islam

Wij hebben kritiek op de Islam en dat klopt, maar laat ik het nu eens omdraaien, welk denkend mens heeft dat niet? Kritiek op de religie van een ander is een goede Nederlandse gewoonte en heeft geleid tot wereldfaam* en een paar honderd verschillende geloofsgenootschappen. Eén kenmerk was algemeen: Als de kritiek je niet bevalt, dan leg je die naast je neer en je laat het oordeel over die kritiek over aan het Opperwezen.  Want dat is de overeenkomst tussen Islam en Christendom: uiteindelijk moet je rekenschap geven over je doen en laten tijdens je verblijf in dit ondermaanse. Als je geen kritiek wil of kan hebben, dan heeft Aboutaleb (moslim) de oplossing al een keer genoemd: “Als het je niet bevalt? Rot dan op!”

Wat is er goed aan?

Laten we voorop stellen, dat ik alles beoordeel vanuit mijn christelijk-humanistische achtergrond; mijn kritiek is daarop gebaseerd. Daarbij heb ik me via het lezen van de Koran, delen van de Hadith, boeken van prof. Janssen (arabist) en gesprekken met oudere leerlingen, goed verdiept in de Islam. Waarom zou ik niet mogen protesteren tegen het dogma van fundamentele ongelijkheid tussen mensen, geloofsdwang, gewelddadigheid uit naam van je geloof, ritueel slachten, besnijdenis van jongens en soms meisjes, kuisheid alleen voor vrouwen, het niet afbeelden van mensen en dieren, huwelijksdwang enz. enz.

Islamitische landen erkennen de universele rechten van de mens niet, vervolgen minderheden, hebben geen echte democratische besluitvoering, kennen geen onafhankelijke rechtspraak, leggen vrouwen meer dwingende regels op dan mannen. Waarom mag ik daar met mijn achtergrond in mijn eigen land geen kritiek op hebben? Wat is dat voor een waanzin?

Tijdens een bijeenkomst over straatvuil hoorde ik dat moslims in onze stad hun etensresten niet in de speciaal voor hen geplaatste containers werpen, omdat het – ondanks hergebruik – ook als weggooien gezien wordt: het wordt dus rattenvoer. Ik verzuchtte: “Weggooien van eten mag niet, je dochter uithuwelijken wel.” Een aanwezige ambtenaar schoot even in de lach, maar herstelde snel nadat hij verontschuldigend had rondgekeken.”

Natuurlijk chargeerde ik, maar waarom niet gewoon lachen over sommige voor ons onbegrijpelijke gewoontes? En dat het ergste, waarom bang zijn om voor je mening uit te komen?

We leven in Nederland en mogen zonder angst zeggen en denken wat we willen: afgelopen uit!

Dat garandeert onze grondwet!

*Geert Grote, Thomas a Kempis, Erasmus.