Laat ik beginnen met een keiharde bekentenis. Ik deug voor geen meter. Althans, ik heb voor geen meter gedeugd. Wat heb ik gedaan? Ik heb mij misdragen. Hoeren en snoeren. Happen en stappen. Fuiven en snuiven. Niets was mij te gek. En werken? Heb ik wel gedaan, maar niet zoveel. En als het warm was, zelfs helemaal niet. Voor mijn pensioen gezorgd? Niet aan gedacht. Te druk gehad met genieten van het leven. Decennia lang.

Daarvoor moet ik nu de prijs betalen. Want al het geld dat ik had, heb ik opgemaakt. En gespaard? Geen cent. Altijd de munten laten rollen, daar zijn ze tenslotte voor gemaakt. Dus, hoor ik u denken: eigen schuld, dikke bult. U hebt gelijk, duizend procent. Ik ben zowel naar de ratsmodee als naar de gallemiezen. Ik schaam me ervoor het toe te geven.

Maar ik moet dóór, ik zit niet bij de pakken neer. Voor mij moet er ook een toekomst zijn, al heb ik die niet verdiend. Daarom heb ik een verzoek. Of liever, ik doe een beroep op uw inlevingsvermogen. Op uw compassie zelfs, als ik dat woord mag gebruiken. En misschien zegt u wel: Ben je wel goed bij je hoofd! Maar ik probeer het toch.

Ik zou namelijk graag willen dat u allemaal 100 euro naar mij overmaakt. Dat kan via de redactie van dit medium dat mij gelukkig moreel ondersteunt, anders zou ik helemaal niet weten waar ik het zoeken moest. Ik wil dus graag dat u 100 euro overmaakt, maar… u krijgt daar de helft van terug! Die vijftig euro beschouw ik als lening. De andere vijftig euro is een subsidie, bedoeld voor mijn heropvoeding, want ik ga mijn gedrag verbeteren. Ik beloof het u.

Ach ja, filosoferen en boos worden hebben plaats gemaakt voor achteloosheid en luim. De EU steunt landen die zich hebben misdragen, er gaan honderden miljarden naar het zogenaamde coronaherstelfonds en Nederland moet putdiep in de buidel tasten.

En meneer Rutte? Die gaf dagen lang de indruk ballen te hebben. Maar had ze uiteindelijk niet. Want we zijn toch de pineut, we gaan Europa nog meer geld betalen dan we al doen. Dat dit ten koste gaat van onze eigen portemonnee, spreekt voor zich. Alle individuele Nederlanders worden financieel benadeeld door de deal die de boefies van Brussel en schoffies van Straatsburg hebben bedacht.

Wat zegt u, Rutte heeft toch een waarschuwend vingertje opgestoken dat ze zal leren? Dankzij onze minister-president volgen er sancties als de gewraakte landen zich niet aan afspraken houden? Er weer een zuidelijk zooitje van maken betekent de geldkraan dicht? De dreiging van de handrem, zoals Rutte het noemt, zal ze afschrikken? Natuurlijk. En Sinterklaas bestaat ook.

Ondertussen gaan we rustig door met miljarden weggeven aan klimaatpaus Franciscus I, laten we wekelijks honderden asieleisers binnen die we meteen gaan pamperen, vergroten we onze bijdrage aan ontwikkelingshulp en hebben we geen idee hoe we onze door aanvechtbaar coronabeleid verwoeste eigen economie weer op de rit moeten krijgen.

Toen ik onlangs op deze plek beweerde dat Nederland het eerste derdewereldland van Europa dreigde te worden, kreeg ik tal van verwijten naar mijn hoofd. Ik moet die woorden dan ook terugnemen. Nederland dreigt niet het eerste derdewereldland van Europa te worden. Nederland is het al.