Hij was die ochtend op weg naar Albert Heijn, vertelde de oud-marinier, terwijl hij na maanden eindelijk weer naast zijn maat kon aansluiten in zijn stamkroeg en nipte gulzig aan zijn derde neut. 'Vlak voor de deur bij Albert Heijn zag ik een... - ja, wat zou het zijn, dacht ik. Ik raapte het op, deed het open en wat denk je? Een bril. Weet je wel,' zei hij, terwijl hij zijn wijsvingers in rondjes voor zijn ogen kromde.

Of wij niet wisten wat een bril was.

'Het was dus een brillenkoker,' sprak hij ten overvloede. 'En weet je wat er nog meer in zat? Een briefje met naam, adres en telefoonnummer.'

De aandacht van zijn geestverwant, met wie hij bij de marine had gediend en met hem om beurten een jonge bestelde, was even verslapt. 'Kijk daar nou,' wees deze naar een nog niet zo lang geleden opgehangen foto aan een muur van het café, 'het Westlands Mannenkoor met vrouwen.'

Enigszins verbolgen vanwege de interruptie wees de oud-marinier erop dat 't het Rotte's Mannenkoor was, 'of, ach nee natuurlijk niet, het Rotterdams Operakoor, want dat is gemengd.'

'Maar wat denk je,' ging hij verder alsof er helemaal geen foto was, 'wat voor naam erop dat briefje stond? Schel! Net zoals ik heet.'

'En een bril met glazen. Zó dik. Ik heb 'm nog even opgezet.' Hij hield zijn arm overdreven ver voor zich. 'Nou, mijn glaasje stond beslist niet waar ik het vermoedde. Ik zat er zó'n stuk naast. Ik dacht nog, het is niet te hopen dat die man zelf rijdt, want zonder die bril ziet hij niks.'

'Later hoorde ik gelukkig dat zijn vrouw reed, en dat die man invalide was. Hij had die brillenkoker bij het uitstappen verloren. En dat klopte ook wel, want hij lag net voor de stoeprand.'

Een hulpbehoevende man komt binnen en vraagt plompverloren of iemand zelfgemaakte verjaardagskaarten wilde kopen. 'Beste man,' antwoordde de ex-marinier, 'ik zou niet weten aan wie ik zo'n kaart zou moeten sturen.'

'Maar toevallig hè,' nam hij de draad weer op, 'dat die man ook Schel heette. Ik heb die brillenkoker teruggebracht en hem verteld dat ik ook zo heet. Maar hij reageerde amper. Vreemde mensen heb je toch, hè? Ik dacht nog even een gezellig babbeltje te kunnen maken. Maar hij nam die bril bij de deur in ontvangst en bedankte me. Meer niet.'

'Ik had er echt niets voor hoeven hebben, hoor, want die mensen zullen het net zo breed hebben als ik. Maar een praatje had er toch wel afgekund?
Want wees nou eerlijk, het gebeurt toch niet elke dag dat je iemand tegenkomt die dezelfde naam heeft als jij en geen familie is?'

'Dat bedoel ik nou.'

Zelf had hij er niet eens bij stil gestaan. De man achter het loket van de bank had 'm, toen deze naar zijn legitimatiebewijs vroeg, erop attent gemaakt dat hij die dag jarig was. 'Als je al jaren alleen bent, heb je daar toch geen erg in?'
Ja, misschien dat z'n dochter vanavond nog even langs komt. Als ze er tenminste erg in heeft. 'Want je weet hoe dat gaat tegenwoordig. Ze hebben allemaal Netflix of hoe die zenders ook mogen heten en verder denken ze nergens aan.'

Ze was vorige maand getrouwd en op de trouwdag had hij zijn mooiste kostuum gedragen. Hij wees op een keurig geklede man aan de gokautomaat. 'Ik heb er nog nooit zo netjes uitgezien. Met een stropdas van Renault. Die had ik nog ergens liggen.'
Hij nam er nog maar eentje en attendeerde zijn vriend op diens lege glaasje. 'Beter blauw in de goot dan wit in de kist,' zeg ik altijd maar.

'Ja, natuurlijk,' ontwaakte zijn oud-strijdmakker plotseling uit een diep gepeins. 'Het Rotterdams Operakoor, want in het Westlands Mannenkoor zitten natuurlijk geen vrouwen.'