Een goede vriend is afgelopen week opgenomen in het ziekenhuis. Gevallen, ribben gebroken en enorm in de war. Omdat het ziekenhuis in onze achtertuin ligt, ben ik achter de ambulance aangefietst. Mijn vrouw Nel en ik zijn de belangrijkste connectie met de buitenwereld die hij heeft. In het ziekenhuis legde ik dat uit aan het zeer behulpzame en meelevende personeel. Ook gaf ik mezelf en één van onze zoons als connecties op.

“U bent de buurman?” werd me gevraagd. Wat ik beaamde.

Papieren getekend

Nu hij een beetje is opgelapt en weer enigszins aanspreekbaar is, vertelde hij me – nog steeds in de war – dat hij papieren getekend had, maar dat hij niet meer wist waarvoor die papieren dienden. “Volgens mij gaat er iemand anders in mijn huis wonen” vervolgde hij.

Ik heb hem uitgelegd dat zoiets totaal onmogelijk is en dat hij zich geen zorgen hoeft te maken. “Wat heeft de verpleegster je dan gezegd voor je tekende? ”vroeg ik.

“Dat het een standaardprocedure is. Zal wel door het gebrek aan huizen komen.”

Weer stelde ik hem gerust en na het bezoek ging ik naar de verpleging ik om te vragen, wat er nou precies gebeurd was.

Vaste regels

Voordat de verpleegster me antwoordde, vroeg ze volkomen terecht of ik familie was. Ik maakte me bekend als de buurman en vriend vanaf de eerste klas HBS: 63 jaar dus. Ik wilde me net legitimeren, toen de zuster zei: “Laat maar meneer …. (op het scherm kijkend)”

”Sörensen” zei ik.

“Klopt, uw buurman heeft getekend in verband met de privacyregels: We willen een plek voor hem in een revalidatiecentrum vinden en moeten dan zijn medische dossier meesturen. Daar is toestemming voor nodig.

”Ik zuchtte diep en de zuster keek me meewarig en een beetje hulpeloos aan.

“Vaste regels” fluisterde ze voor zich uit.

Zover is het dus met de privacy. De ene medische instantie mag niet kijken in het dossier, dat de andere instantie heeft aangelegd. Gelukkig was onze vriend in staat te tekenen (begrijpen deed hij het niet) anders was hij in de problemen gekomen.

Jeugdzorg

Ik vertelde het voorval aan iemand die gepokt en gemazeld is in de jeugdzorg. “Die belachelijke regels zorgen ervoor dat ieder kind dat hulp nodig heeft minimaal vier á vijf begeleiders krijgt, terwijl één die zich volkomen op het gezin of het kind richt zijn werk goed kan doen. Ze mogen hun dossiers niet delen.”

Zover zijn we dus gekomen. Hulpverlening wordt ernstig belemmerd door de privacyregels.

Armbandje

Onze vriend krijgt een armband, waarmee hij - als hij valt - direct met één druk op de knop hulp kan vragen. We gaan kijken of het beroep doen op instanties automatisch betekent, dat die instanties ook al je medische dossiers in mogen zien. Zo niet, dan willen wij hem een toevoeging laten tekenen, dat het wel toegestaan is.

Opgelegde privacy

Dat privacy een mooi goed is, begrijp ik. Niemand hoeft te weten, dat ik in het verleden wel eens op het politiebureau heb gezeten. Niemand hoeft te weten, dat ik – alhoewel 100% Hollands – ril van haring of spruitjes, maar alle instanties die me willen helpen mogen dat wel weten. Misschien moet ik een amulet of armbandje gaan dragen met daarop de mededeling dat voor mij - indien onaanspreekbaar – de privacyregels niet gelden. Ik ben de bescherming van hypercorrect Nederland meer dan zat.

Geen privacy voor mij!