In augustus 1963 hield Martin Luther King een emotionele redevoering waarin hij vele keren sprak over een droom die hij had. Een droom die handelde over vrijheid, gelijkheid, rechtvaardigheid en broederschap.

Vorige week moest ik aan die droom denken toen ik in gesprek kwam met een jonge vrouw. Zij was 26 jaar en had net een kindje gekregen. Tijdens onze ontmoeting sprak zij haar zorg uit over de samenleving waarin haar kindje op moest groeien. Als de huidige tendens van verhuftering, egoïsme, blaming en shaming zich zal voortzetten kiezen wij als samenleving voor een doodlopende weg.

In een dergelijke samenleving wilde zij haar kind liever niet zien opgroeien.

Het is toch zo dat aan alle kanten verontrustende signalen op ons afkomen.

Zo schrok ik vanmorgen van het schandalig vuile taalgebruik van een lid van de Tweede Kamer. Een plek die juist als voorbeeld zou moeten dienen voor behoorlijk gedrag!

Zo schrok ik van het feit dat Lenny Kuhr voorlopig bewaking krijgt bij haar optredens!

Zo schrok ik van de volledig onjuiste berichtgeving in de sociale media over de gijzelnemer in Ede. De in het openbaar beschuldigde man had er niets mee te maken, maar werd wel met de dood bedreigd! Een rabbijn die zomaar in een winkelcentrum wordt aangevallen! Een gedetineerde gijzelt twee medegedetineerden! Je verzint het niet en toch gebeurt het.

Onze gedragingen in het verkeer zijn een tekenend voorbeeld van hoe wij op dit moment met elkaar omgaan. Fietsen op het voetpad is heel gewoon geworden. Lopen op de rijweg moet toch kunnen. Het bellen, ja zelf gamen tijdens het rijden in de auto en op de fiets is alleen nog maar toegenomen. Onderzoek heeft uitgewezen dat ongeveer 75% van de weggebruikers het mobieltje gebruikt tijdens het rijden. Iedereen weet dat dit gebruik heel gevaarlijk is, maar velen denken dat ze dat best wel kunnen! Zelfs een forse verhoging van de boetes heeft geen vermindering teweeg gebracht. Ook het toegenomen aantal verkeersdoden, vaak te relateren aan het misbruiken van een mobiele telefoon, maakt geen indruk.

Onze samenleving lijkt te verdwalen richting verharding en individualisme. Daarbij komt dat men voortdurend naar de ander wijst! In de spiegel kijken is er niet bij.

En toch.

Is het niet zo dat elke maatschappelijke ontwikkeling tot nu toe gevolgd wordt door een tegenstroom? Dat we gaan missen wat echt belangrijk is in dit leven, namelijk het omzien naar elkaar met daarbij het herwaarderen van veiligheid en geborgenheid. Ja, dat de tegenstroom van saamhorigheid op gang gaat komen.

En dus.

Ik heb een droom dat we ons realiseren dat we alleen samen veel kunnen bereiken, dat we beseffen dat we niet zonder elkaar kunnen en in ons gedrag daarop inspelen.

Ik heb een droom dat we onze eigen vrijheid koppelen aan de vrijheid van de medemens, dat we elkaar de veilige ruimte geven om te zijn wie men wil zijn.

Ik heb een droom dat we naast elkaar gaan staan en onszelf niet hoger achten dan de ander.

Ik heb een droom dat rechtvaardigheid altijd voor en door iedereen nagestreefd wordt.

Ik heb een droom dat we broederschap zien als het samen zoeken naar oplossingen in deze complexe maatschappij.

Vorige week was ik bij een concert. Een volle zaal genoot van geweldige muziek. Op een dergelijk moment denk ik dat mijn dromen misschien helemaal niet zo moeilijk realiseerbaar en ver weg zijn. Een mooi stukje samenleving, zomaar op een doordeweekse avond.

Het kan, het moet! Al was het alleen maar om dat kleine kindje van die jonge moeder een zonnige toekomst te bieden.