De Rotterdamse politiek jaagt op een virtuele vrouw of man die onze nieuwe wereldburgemeester moet gaan worden. Raadsleden maken er een enthousiast straatcircus van en ik hoor daar eigenlijk aan mee te doen. Maar dat doe ik niet. Omdat het zinloos is. Maar óók omdat het uitgangspunt van het affiche niet het mijne is. Ik zoek namelijk helemaal geen wereldburgemeester. Ik zoek een stadsburgemeester.

Eigenlijk zoek ik een vrouw of man die bij quizvragen weet dat de houten Ballentent aan de Parkhaven vroeger een douanekantoortje was en daarnaast precies aanvoelt wat er van een burgemeester wordt verwacht. Graag een vrouw of man met veel gezond verstand en mensenkennis.

De opvolger van Aboutaleb kan wat mij betreft ook niet neutraal genoeg zijn. In dat opzicht zou juist een outsider koren op mijn molen zijn en nu eens geen politicus. Benoemd via een ouderwetse sollicitatieprocedure, want je moet er in basis wel geschikt voor zijn. Nooit blind gokken. Daarom - en ik kan dat niet genoeg herhalen - is het kiezen van een burgemeester funest.

D66 was de eerste politieke partij in Nederland die openlijk een gekozen burgemeester nastreefde, hijgend bijna, zó graag zelfs. En als Leefbaar het momenteel in Rotterdam alléén voor het zeggen had, zouden de stemlokalen nu al geopend zijn. Maar geloof me: het werkt niet. De democratie gaat er juist van flippen.

Een burgemeester behoort zorgvuldig te worden benoemd. Zoek de beste. En uit die besten liefst een jongere oudere Rotterdammer met levenservaring. Geen groot kind. Geen politieke baantjesjager. En in een stad met inmiddels zoveel verschillende geloofsovertuigingen zou een atheïst ook niet misstaan. Ik ben van huis uit katholiek, maar een roomse burgemeester zou ik zelf ook niet bepleiten. Net zo min als een burgervader met een links of rechts sausje.

Rotterdam is gewoon nu eens een poosje toe aan een geniale vrouw of man die apolitiek is en zonder een God de stad gymnastisch leiding geeft. Liefst in haar of zijn eigen stad.