Een kut trekt harder dan een sleepboot. Meer literair wordt het niet in Rotterdam.

Afgezien van wat mislukte Engels Nederlandse teksten wat dan opeens Spoken word schijnt te zijn. Johnny de Selfkicker zou zich niet alleen in z’n graf omdraaien maar er nog een salto erna doen. 

Wie dat was? Spoken word in extase. En verder. Google maar Millennials. Wel de juiste toetsen of swipes. Dan zie je echt Spoken word.

Maar terug naar de kut en de trekschuit. Sorry sleepboot. Het was een uitdrukking dat zelfs de meest geharde zeeman op de wilde vaart ooit terug kwam naar de wal voor een vrouw en gezin.

De haven. Vroeger waren we er trots op.

Wat heeft ons dat niet gebracht? Ellende, uitbuiting maar ook trots, inkomen, stakingen, goede lonen. Logistiek charisma.

Nu walstroom. Klinkt toch wat anders dan onder de balen.

We hebben er een goede boterham aan gehad. Tenminste volgens mijn voorvaderen. Vrouwen werkten toen niet in de haven.

En anderen van het alfabet deden gewoon mee met het stukgoed. 

Zelf heb ik een blauwe maandag in de haven gewerkt. Heb wel de havenstakingen verslagen als journalist. Nog op de bank op zuid met Paul Rosenmöller gezeten. Achter de Beijerlandselaan. Voor een serie over de stakingsleiders van 1980. De havenstaking die mislukte en daarmee het einde van de voorloperspositie van de Rotterdamse havenstaking inluidde. Ik kwam bij alle belangrijke leiders thuis. 

Gewone gasten. Realistisch, teleurgesteld maar ze wisten dat het over was. Niet bij Paul Rosenmöller. Daar op de bank sprak nog de revolutionair. Ik wist niet dat ie rijk was. Wel een Maoïst. Maar hij had niets te verliezen. Centen op de bank. Grote bek. Die andere stakers wel. Die zetten alles op het spel. Inkomen en kut. Escuse mon taal. Dan is het makkelijk lullen. Met een rijke familie. Bourgeois revolutie. Typisch Groen Links. Waar onze namaakrevolutinair carrière heeft gemaakt.

Schijn bedriegt dus. Hij heeft meer binnengeharkt dan die andere stakingsleiders die op de loonlijst stonden.

Laten we weer trots zijn op de haven. Moeten nog iets aan het milieu doen. Maar Rotterdammers, na het graven van de Waterweg is het toch iets om trots op te zijn.

Wel nog iets, en veel, naar cultuur terugstorten zoals vroeger en maak iets van die energietransitie.

Maar mogen we weer trots zijn als een schip uitvaart? 

Naar oorden waar we vroeger van droomden. Voordat de wal ons terug schreeuwde.