Op twee posities na jongleren er negen bij Sparta met de fles grootgebrachte voetballers op Europees topniveau en aangezien niemand geheel zijn jeugd ontstijgt kon ik even niet nalaten om een opstelling te fantaseren voor de eerstkomende competitiewedstrijd in de eredivisie, overigens ontroostbaar in de wetenschap dat het allemaal bullshit is. Maar wel leuk. Vooral omdat ik Halil Dervisoglu helemaal zelfstandig stijf in de basis kon zetten om daarmee te voorkomen dat hij voor een appel en een ei naar het land van zijn opa gaat.

Doel: Tim Coremans
Achter: Denzel Dumfries (PSV), Rick van Drongelen (HSV Hamburg), Nick Viergever (PSV) en Jetro Willems (Eintracht Frankfurt)
Midden: Marten de Roon (Atalanta Bergamo), Georginio Wijnaldum (Liverpool) en Kevin Strootman (Marseille)
Voor: Mimoun Mahi (FC Groningen), Memphis Depay (Lyon) en Halil Dervisoglu

Met Kerst 2019 dus al kampioen.

Zelfs Lars Veldkamp, die niet kan voetballen maar wel een echte spits is en er ook zo uitziet: angstaanjagend getatoeëerd, met af en toe een gebroken oogkas, gescheurde oorlellen, zelfs Veldkamp zou in dit topelftal succesvol eerste showwisselaanvaller kunnen zijn: tien minuten per wedstrijd. Niet langer, want je schaamt je dood soms. En zéker als de voorkeur wéér ten koste van Dervisoglu of Ache gaat.

Kan iemand mij vertellen wie bij Sparta al die talenten rond hun negende jaar hebben gescout? Met terugwerkende kracht alsnog een bonus. Maar wie hebben in de loop der jaren eigenlijk al die verkoopcentjes er doorheen gejast?

Bij de dood van Barry Hughes spoken ineens weer alle herinneringen hevig door mijn hoofd. Bestaat in het Kasteel trouwens die bestuurskamer nog, waarin zelfs al in de tijd van Cor van Rijn de sporen van de oudheid bewaard waren gebleven.

Er stond een niet te tillen ronde tafel, waaroverheen een kleed dat nog met de hand was geknoopt en waarin de weggesleten delen door asbakken waren gemaskeerd. Als Hughes ze wegschoof, schoten hals over kop geschrokken handen toe om zijn vergissing te herstellen.

Boven die tafel hing een lamp, die in de wintermaanden na afloop van de wedstrijd om klokslag vijf uur werd ontstoken. Onder de lamp zat de president in de enige stoel met een hoge leuning. In zijn knoopsgat stak een rozet en uit zijn mond kwam een stroom van woorden.

Overal dwarrelde de rook van de pijp van Hans Sonneveld te midden van een verward geruis van kuchen en hoesten en Leidse studententaal. Elk kwartier werd er naar goed gebruik geproost. Santé. Waarna Hughes om vijf uur zong: and he is a jolly good fellow. Voor de zekerheid werden daarna de autosleutels van Tonny van Ede in bewaring genomen. Mooie tijden en niet eens het beste elftal. Dat van Wiel Coerver was stukken beter en dat van Denis Neville helemaal. En als het genetisch te manipuleren was zou ik met het volgende Sparta-elftal vanaf augustus vast ook geen gekke indruk maken:

Doel: Jan van Beveren
Achter: Hans Venneker, Rinus Terlouw, Hans Eykenbroek, Denzel Dumfries
Midden: Ad Verhoeven, Georginio Wijnaldum, Kevin Strootman
Voor: Ton van Ede, Mephis Depay, Tinus Bosselaar.

Maar helaas ziet de werkelijkheid er wat minder romantisch uit. Tenzij Van Stee nog ergens een Jumbo tas met Dervisoglu’s heeft verstopt.