De dood op bestelling als terminale rechtvaardiging, dat is een kwaad waartegen in oude antirevolutionaire, christelijk-historische,  gereformeerde en misschien ook in islamitische bloedgroepen geen erbarmen is opgewassen. Met als gevolg dat onkerkelijken eerst zwaar moeten creperen voordat er een extra shotje morfine ter beschikking komt.

Nu is er in de praktijk godzijdank, of juist niet godzijdank, al een tijdje enige praktische souplesse, maar dan moet je wel een moderne of vooral ongelovige huisarts hebben, die net als jij vindt dat euthanasie als wet een omzwachteld gedrocht is. En dan nog moet je er herhaaldelijk om hebben gevraagd.

Ik zou dus, als ik u was, bij goede gezondheid er vast maar één zoeken, want ze zijn spaarzaam.

Soepel georganiseerd doodgaan kan in Nederland alleen wanneer je bent uitbehandeld en volledig bij je positieven kan zeggen: ik kap ermee. Maar wie in de milde mist van de dementie is weggegleden is volstrekt kansloos. Ik ken mensen die keurig voor euthanasie hadden getekend, maar toen ze konijnen in hun bed zagen lopen, konden hun kinderen met het papiertje zwaaien wat ze wilden. Geen arts die een hulpvraag serieus neemt als iemand kierewiet is.

Wat is trouwens de definitie van herhaaldelijk vragen? Twee keer? Drie keer? Een week lang? Moeten we na twee weken een bandje inspreken, zodat we – als we na een maand geduldig gedragen lijden geen woord meer kunnen uitbrengen – via een druk op de knop dat bandje kunnen laten afdraaien op het moment dat de huisarts voor de veertigste keer langszij komt om te constateren dat we sterven van de pijn en wéér vier kilo zijn afgevallen?

Ik zie mezelf al in bed liggen, vel over been, met elke dag de hoop dat ik vooral niet vergeet het nog één keer aan de arts te vragen.

Maar oh God als je het niet meer kan vragen en de Alzheimer zo heeft toegeslagen dat je zelfs je kinderen niet meer herkend en op een gesloten afdeling van een treurig onderbezet verpleeghuis toe bent aan de verlossing. Dan ben je in de aap gelogeerd en sterf je te laat en mensonwaardig een spijkerharde dood. Ik heb het laatst weer van dichtbij meegemaakt. Dan kom je vanzelf heel ver van van het geloof af te staan en ook van GroenLinks, dat het geld steelt van de Zorg. 

Ik blijf heilig geloven in de democratie, maar als die blijft toestaan dat anderen over mijn goodbye kunnen beslissen, wordt democratie zo absurd dat ik me afvraag of het grondwettelijk niet zo geregeld kan worden dat de democratie even kan worden uitgeschakeld op het moment dat gelovigen zich ook nog met onze dood willen bemoeien.

Wacht maar, gelovige, totdat je zelf aan de beurt bent. Dan piep je wel anders.