Journalistiek met stijl. Het houdt op. Esquire houdt op. Iedereen denkt altijd dat journalisten sompig rondlopen in versleten kleding. Waarschijnlijk ook nog met een Wibra-onderbroek met gaten. Ben bang dat het waar is.

Journalistiek en stijl. Alcohol en scheidingen. Opeenstapeling van losers die dachten via kritische stukjes in de vaart der volkeren omhoog te klimmen. Hopend om hun deep troath in de parkeergarage. Het werd een andere dan met Watergate.

En nu worden ze ook nog met een shovel onderuit gereden door een stelletje eencelligen. Die niet doorhebben dat ze het gaspedaal kunnen indrukken doordat er ooit mensen hebben geschreven over kinderarbeid, lage lonen en iets heel raars dat je een fatsoenlijk dak boven je kop zou moeten hebben. Fake news.

Alcohol en scheidingen. Dat waren de tijden van de journalistiek. Nu zijn het slaven van de likes en clicks. Met dezelfde Wibra-onderbroek dat dan weer wel.

Ik draag dan wel Schiesser black of Hanro Black. Beide met pijpjes. En ik koop regelmatig nieuwe.

Waarom? Ik ben ooit betrokken geweest bij de introductie van Esquire Nederland. In de verre jaren tachtig. Journalistiek met stijl. Met een pak en de juiste schoenen. In Amerika een instituut met Tom Wolfe en New Journalism. Wat zegt u? Ik ken alleen het AD? Begrijpelijk. Als ik Hans Nijenhuis afscheid zie nemen als hoofdredacteur denk ik: witte onderbroek, duur maar zonder stijl.

En daar gaat het mis in journalistiek Rotterdam. Geen scherpte, geen stijl, geen zwarte onderbroek. En ik mag natuurlijk niets zeggen over het vrouwelijke journaille. Seksist als ik ben. Not. Daar ben ik te lelijk voor.

Maar terug naar mijn verlies. Esquire. Ik heb het blad samen met heel veel goeie mensen opgezet. Ik heb met heel veel plezier gewerkt met alle topfotografen. Met Martin Bril. En ja, het was Amsterdam. En waarom ook niet?

Zolang ik niets maar dan ook werkelijk niets zie in Rotterdam dat een blauw pak en bruine schoenen ontstijgt, neem ik mijn verdriet.