Ook de laatste wedstrijd voor de ‘WK-pauze’ werd door ADO Den Haag verloren. Dat kon er nog wel bij; naast het plotselinge vertrek van technisch manager Daryl Janmaat, de publiekelijke geuite onvrede bij Ricardo Kishna en Thomas Verheydt, de wankele positie van algemeen directeur Edwin Reijntjes en de boosheid bij de supportersverenigingen.  

Als ik tegenwoordig tegen vrienden of kennissen zeg dat ik naar een wedstrijd van ADO ga, wensen mensen me sterkte. En dat menen ze serieus. Want het valt niet mee om aanhanger te zijn van een club waar het jaar in jaar uit kwakkelt. En nu met die christelijke Katwijkse vissersjongen Dirk Kuyt aan het roer, lijkt het erger dan ooit. 

Onder die Engelse charlatan Alan Pardew was het de eerste maanden van 2020 natuurlijk ook een drama, maar toen stond ADO in elk geval nog onderaan in de Eredivisie. Nu spelen we in de kelder van de Keukenkampioenen en hebben we van de 16 wedstrijden er slechts 4 gewonnen.

Het falen van Dirk Kuyt als trainer trekt - gelet op zijn vroegere sterstatus - de nodige landelijke aandacht, maar zakt in het niet bij de perikelen rond Ajax-collega Alfred Schreuder. De overeenkomst is wel dat bij beide ploegen spelers niet meer bereid zijn om zich voor hun trainer in het zweet te werken. En nog iets: de witte zakdoekjes op de tribune.

Saaie bedoening

De strijdbare gretigheid die vorig seizoen nog bij ADO viel waar te nemen, lijkt volledig weg. Het is een matte, angstige en bovenal dodelijk saaie bedoening op het veld. Degene die bij ADO het meest aan de bal lijkt, is keeper Hugo Wentges. Want er wordt constant op de doelman teruggespeeld.

Je ziet ADO eindeloos van achteraf opbouwen en dat mislukt merendeels. ADO komt te vaak nauwelijks van de eigen helft en meestal vliegt de bal - onder het motto “de keeper staat vrij” - weer terug naar af. Stormt er eens iemand naar voren, dan is het balverlies wat de klok slaat. De harde kern kan eindeloos “Schuim op de bekkuh” roepen en “Alles of niets'' scanderen, het blijft een lauwe bedoening.

Het is bijna een vorm van masochisme om een seizoenskaart voor ADO te kopen. Het optimisme dat ik aanvankelijk voelde bij nog een seizoen Keukenkampioen, het idee dat we hier in elk geval meestal de winnende partij zou zijn, heb ik inmiddels compleet achter me gelaten. Een gelijk spel tegen een boerengehucht, waarvan ik niet eens weet waar het ligt, voelt de laatste tijd als het hoogst haalbare.   

Teleurgesteld

We kunnen inmiddels wel vaststellen dat Dirk Kuyt en ADO geen goede combi is. De man die persoonlijk meer dan 150 goals in de eredivisie scoorde, ziet week in week uit een team dat als los zand aan elkaar hangt. En hij blijkt niet in staat daar verandering in aan te brengen. Kuyt is afwisselend teleurgesteld, bedroeft en boos. 

Maar daar redt je het niet mee bij ADO. ADO heeft iemand nodig die de slapjanussen in het team met de koppen tegen elkaar slaat. Die zonodig de ene “Godver” na de andere door de catacomben van het stadion laat schallen. ADO heeft een Khadija Arib nodig, geen Vera Bergkamp.

De spelersgroep heeft onlangs aangegeven Giovanni Franken als assistent van Kuyt te willen. En daarmee wordt natuurlijk behoorlijk gezaagd aan de stoelpoten van de hoofdtrainer, want rauwdouwer Franken was vorig seizoen redelijk succesvol als vervanger, nadat Ruud Brood tot ieders verbazing aan de dijk werd gezet.

Behangboer John van Zweden heeft onlangs het verhaal de wereld in gebracht dat ADO zich niet van Kuyt kan ontdoen, omdat er onvoldoende geld in kas is om zes ton ontslagpremie te betalen. Directeur Reijntjes ontkent dat overigens, maar die man heeft sinds zijn aantreden vooral een reputatie van eersteklas jokkebrok opgebouwd. 

Johan Derksen vindt dat Kuyt gewoon de eer aan zichzelf moet houden en ontslag nemen. Maar ja, mensen met meer gevoel voor eer dan voor poen zijn in de voetballerij dun gezaaid. Er zijn daarom steeds vaker momenten dat ik denk dat Kuyt zijn team de grootste dienst zou bewijzen door zelf weer zijn voetbalschoenen aan te trekken en enthousiast mee te gaan spelen. Dirk is deze zomer 42 geworden; niet eens een jaar ouder dan Zlatan Ibrahimović, die nog steeds zijn mannetje staat bij AC Milan.

En natuurlijk zijn Kuyts gloriedagen als speler voorbij. Dat kun je verdringen met wat cosmetische ingrepen en een elf jaar jongere vriendin aan je zijde. Maar als hij nu echt wil laten zien hoe vitaal hij nog is, laat hij dan die resterende tijd van zijn contract het groengele tricot aantrekken en die broodnodige doelpunten scoren. Al presteert hij maar de helft van wat hij vijf jaar geleden nog bij Feyenoord liet zien, het is altijd beter dan wat de huidige spelersgroep van ADO Den Haag ons nu voorschotelt.