Laat ik het heel genuanceerd brengen. Het wordt een lange column. Venijn in de staart. Na zeven oktober is er bij mij iets geknakt. Ik heb de beelden gezien. Ongefilterd. Die waren er opeens. Later waren ze er niet meer. Hamasbeelden die ze zelf publiceerden. Iemand die werd onthoofd. Een gezin dat werd uitgemoord. Vrouwen die door hun kop werden geschoten. Iconisch was het beeld van een lijk van een vrouw op een laadbak van een auto die werd geslagen, bespuugd en als oorlogstrofee door de straten van Gaza werd getoond. Iemand die zelfs nog tegen het beleid van Netanyahu was met die halve zolen in zijn regering. Lieg ik?

Helaas ben ik bang van niet. Enne ik heb in mijn journalistieke leven heel veel schokkende beelden voorbij zien komen die we niet aan het publiek toonden. Ik heb wel bij wijze van spreken de zuurstofmaskers waar Timmermans over blufte na MH17 gezien. Op mensen die met stoel en al in een dak van een schuur hingen. Mensen weten niet hoe erg het is in de wereld. Ik heb in mijn loopbaan schokkende beelden gezien. En ik weet ook dat de huidige journalistiek bestaat uit het overtypen van meningen. En deskundigen die alleen maar een spreadsheet lezen.

Terug naar zeven oktober. Ik ben mij rot geschrokken. Ik was altijd voor Palestina en een twee statenoplossing. Dat laatste nog. Overigens wetend hoe moeilijk dat wordt. En ik weet wat Israël deed en doet. En ik weet wat Hamas en Hezbollah doen en deden. En ik kende het anti joodse sentiment in Nederland. Kom wel eens ergens de afgelopen dertig jaar.

Daarom zei ik weleens plagend binnen mijn partij, de SP: waar voelt een homo zich veiliger? Tel Aviv of Gaza? Toen hadden we nog niet zoveel letters van het alfabet, sorry.

Toen zeven oktober gebeurde wist ik direct wat er zou gebeuren. Israël zou keihard terugslaan. Maar wat ik ook zag dat het sentiment dat altijd verborgen was, enorme vormen zou aannemen. De Palestijnse vlag was opeens overal. En dat baarde me zorgen. Niet dat mensen niet op mogen komen voor de slachtoffers daar. Maar ik stond versteld dat de Israëlische vlag niet op het Stadhuis mocht. Dat heb ik binnenskamers politiek laten weten en later zelfs in een column aanvaard als een dempende werking van Aboutaleb. Want ga er maar aanstaan.

Goed, ik heb altijd stille diplomatie gevoerd. Heb mijn bek niet opengetrokken op partijvergaderingen of publiciteit gezocht. Ik heb verschillende mensen aangesproken dat ik me zorgen maakte over het toenemende antisemitisme. De jodenhaat. Misschien ben ik naïef maar ik vind dat iedereen ongeacht geloof, geaardheid en uiterlijk vrij over straat moet kunnen. Rücksichtslos! Geen compromis mogelijk.

Maar wat is er gebeurd? We hebben het conflict tussen Hamas en Israël binnen Rotterdam en de rest van de westerse wereld getrokken. Dat was er natuurlijk al, maar versterk het dan niet. Nu werd het zelfs binnen de Rotterdamse gemeenteraad gehaald. Die naar mijn mening beter over huisvesting en openbaar vervoer zou moeten gaan.

Heb gevraagd, duw het niet op de spits. Want wat zeg je als je roept ‘From the river to the sea’? Is dat met of zonder de joden? Welk sentiment wakker je aan?

En voor mij heel belangrijk, wat doet het met je stad? Afijn, er werd mij de vraag gesteld of ik joods was. Ok, niet dat ik weet overigens. Maar alleen de vraag. Voor mij zijn er twee verschillende zaken. Het conflict in het Midden Oosten waar wij werkelijk geen weet van hebben met onze gezellige rode truitjes aan. Al staan er een miljoen grijze dakduiven en van elke realiteit losgezongen mensen daar. Ze weten er geen fuck van. Dat hebben ze wel ervaren in Egypte. Hoezo kom je hierheen en ons vertellen wat we moeten doen? Bourgouis, nou nog erger blank moreel kolonialisme zou ik zeggen. Get a life met je cocktails en witte wijn. Ga anders ff een afslag Darfur nemen.

Ik ben als linkse jongen opgegroeid met de havenstakingen. Dat waren linkse tijden. Nu is het verveeld links. Kijk ons eens goed zijn. O en Israël mag zich ook niet meer verdedigen. Tegen wat eigenlijk? Uitroeiing? Tuurlijk Kati Piri van GroenLinksPvdA weet het beter. Diende een motie in dat het luchtafweersysteem van Israël deel uitmaakt van de aanvalsstrategie van Israël. Dus niet meer steunen. Met 140.000 per jaar als tweede kamerlid gemakkelijk verdiend zonder hersens. Geen compassie met de bevolking daar. Ook niet met de Arabische bevolking daar. Zijn er maar twee miljoen. Ondanks dat je er alles van kan vinden. Ze mogen zichzelf toch nog wel verdedigen? Of zullen we maar gelijk de poorten van de hel open gooien. Burgerdoelen? Vrouwen? Kinderen? Klinkt het bekend? Met je rooie polonaise. Denk even een seconde na. En nogmaals, ik weet wat Israël doet en ik weet ook dat ze niet anders kunnen. Ben ik het er mee eens? Nee, maar ik begrijp het wel. Moeten ze het op deze manier doen? Elk onschuldig slachtoffer is teveel. Ook op zeven oktober. Maar nogmaals wat weten wij nou in onze volgevreten bubbel?

En nu het venijn. Links pleegt zelfmoord met het Gazaconflict. De gemeenteraadsverkiezingen volgend jaar zouden weleens een verrassing kunnen opleveren. Laten we hopen dat we de boel bij elkaar kunnen houden. Ben alleen bang dat het oude links het nieuwe rechts is. En, voor wie het wil weten: na maanden discussie voeren binnen mijn partij, de SP, over het niet op de spits drijven met Gaza is na de steun aan de motie Piri door de voltallige Haagse fractie van de SP mijn steun en lidmaatschap aan de partij opgehouden. Ook met het debat met Piri en de haat die zij daar uitspreekt. En dat als SP steunen? Weet niet of ome Jan Marijnissen daar vrolijk van zou zijn geworden. Het was de spreekwoordelijke druppel in nogal volle emmer.

Dus ik wens ze veel succes en geopolitiek veel wijsheid toe. Vooral dat laatste.

U allen de ballen…zoals Vaandrager zou zeggen.