Mijn vrouw en ik huren al jaren een terras met slaapplaatsen aan een grote duinvallei. Vanonder onze overkapping hebben we zicht op een fietspad naar het strand. We weten uit ervaring dat het heuvelige pad zeer gevaarlijk kan zijn. Het nodigt uit tot hard op de fiets naar beneden roetsjen, maar daar beneden ligt vaak rul zand of staan groepjes Duitsers – helmpjes op –  midden op het pad gezellig met elkaar te kletsen. Remmen is dan onderuitgaan!

Natuurlijk heeft de gemeente maatregelen getroffen. Eerst werden op het pad bij de gevaarlijke afdalingen waarschuwingen geschreven. “Afstappen gevaarlijke afdaling!” Dus je fiets en ziet dat er iets op het pad geschreven staat, maar voor je het gelezen hebt, ben je al voorbij. Alleen voetgangers kunnen de voor hen volkomen overbodige waarschuwing lezen: niet echt over nagedacht dus.

Omdat ieder jaar mensen ledematen breken heeft men uiteindelijk overal waarschuwingsborden geplaatst met het dringende verzoek de afdaling te voet te vervolgen.

De eerste drie weekenden dat mijn vrouw en ik op ons terras zaten hebben we drie keer de ambulance zien af en aan rijden. De enige vraag is waar hij gaat stoppen. Bij de eerste afdaling richting camping of bij de afdaling naar het strand? Drie keer op het strand.

Nu hebben onze geestverwanten van Leefbaar Schouwen-Duiveland verreweg de meeste stemmen gehaald, zoals zoveel lokale partijen. Op het Zeeuwse eiland luisteren de kartelpartijen wel naar de bevolking, dus ze besturen gewoon mee.

Zoals het een goede lokale partij betaamt, zijn ze heel makkelijk te benaderen; ik heb dus een afspraak gemaakt. Het duinpad heeft al vele malen op de agenda gestaan, maar de oplossing - die voor de hand – ligt, kan niet worden uitgevoerd. Naast de heuvel met het pad loopt namelijk een kleine duinvallei dus verplaats het laatste deel van het pad tien meter naar het Noorden en klaar is Kees.

Zo makkelijk is het niet, want die duinvallei is van natuurmonumenten en die geven geen centimeter grond af; ook niet als ze ter compensatie de grond onder het nu aanwezige pad krijgen. De onderhandelingen zitten muurvast. Dus liever mensen hun benen laten breken en wachten op het eerste dodelijke ongeluk in plaats van afwijken van een vaste regel. Dat is de rigide houding van natuurmonumenten.

De situatie doet denken aan de problemen twintig jaar geleden met de gelijkvloerse kruising van de metro in de drukke woonwijken Ommoord en Alexanderpolder. Slagbomen mochten in die tijd alleen bij treinovergangen en niet bij de tram c.q. metro. Achttien dodelijke slachtoffers later (ik overdrijf niet) kwamen de slagbomen.  

Een soortgelijke situatie doet zich voor bij de Boa’s. Het geweldsmonopolie in ons land ligt bij de politie en het leger; ze mogen er sporadisch gebruik van maken.  Criminelen en tuig interesseert dat geen bal. Zij gebruiken geweld als het hun uitkomt.

Waarom in deze dynamische tijd niet afwijken van de bestaande regels, die aanpassen en een einde maken aan de ongelijke strijd?  

Pieter van Vollenhoven, oud voorzitter van de Raad voor Veiligheid, wil de Boa’s volledig bewapenen. Hij is het dus met me eens! Of ben ik het met hem eens?