Met een medium is het zo, dat je pas na het consult weet of je er iets aan had. Eens was ik op consult bij een medium en haast terloops vertelde ze me dat mijn overleden grootmoeder bij mij thuis op de bank zat.

Dat had ik niet verwacht. En ook al niet gemerkt. Want al voel ik soms iets – u weet wat ik bedoel –  Oma had ik niet waargenomen. Thuis keek ik toch anders naar de bank. Ik ging veiligheidshalve in een stoel zitten. En ik belde mijn moeder.

Eerst even wat achtergrond. Het bezoek aan het medium had twee redenen. De eerste was, dat ik verdriet had over mijn huiskater die naar de hemel was vertrokken en ik wilde weten, waar is hij nu. En ook of er contact mogelijk was, want ik dacht, dat doet een medium dus. De tweede was praktischer, ik werkte aan een boek en dacht zouden er ergens geheime brieven liggen. Aan die vraag kwamen we niet meer toe.

Het medium vertelde me over het fenomeen van de groepsziel, zoals een zwerm vogels een zwerm is waarin toch elke vogel een uniek iemand is. Zo was het ook met de poezen in de groepsziel en desgevraagd zei ze grootmoedig dat ik misschien ook wel in de groepsziel mocht. Daar hoop ik nog steeds op. Want dan zie ik iedereen weer terug, de dieren waar ik zo veel van heb gehouden en nog hou. Terug naar de vraag.

Waar is hij nu.

Nog niet helemaal in de groepsziel, hoorde ik. Wel op schoot bij oma, die bij mij thuis op de bank zat. Oma was ook al dood. Maar niet in de groepsziel.

Aan de telefoon vertelde mijn moeder dat Oma het eerste poezevrouwtje in de familie was geweest.  Ze had een grote witte kater, die Poes heette. Toen Oma verkering kreeg met Opa, verhuisde ze een paar provincies verderop en Poes mocht niet mee. Daarna is er nooit een ander geweest.

Het stemde me tevreden, dit verhaal. Mijn kater had een goede schoot gevonden en Oma kon vast nog goed aaien.

Na dit consult met het medium dacht ik weer meer aan mijn grootmoeder. Ik schreef haar brieven en zij mij ook, in een echt oma-handschrift. Als ik ze nu lees, is het net of ze meer van me wilde dan ik gaf. Ze gaat in op alles wat ik zeg en vertelt er wat extra’s bij. Het lijkt of ze me laat zien: kijk eens wat ik allemaal weet, je hoeft het alleen maar te vragen. Maar ik kende de vragen toen nog niet. En mijn moeder is haar dochter, dus dat is ook weer een andere positie om herinneringen door te geven. Plus, ik heb andere vragen. Naar een medium ga ik hiervoor niet, misschien is het hard maar ik denk: de kans die ik kreeg van Oma, heb ik niet gebruikt.

https://www.indischeschrijfschool.nl/