Ik had ooit bij de krant een Surinaams-Hindoestaanse collega. Op een keer vroeg ik hem of het toeval was, dat elke Quick Fit die ik kende, in handen was van Hindoestanen. “Dat zit zó”, legde hij me met een grote grimas op zijn gezicht uit. “Alle Hindoestaanse ouders willen dat hun kind arts wordt. Als dat niet lukt, is een carrière als advocaat ook acceptabel. Maar als dat ook te hoog gegrepen is, dan wordt het een eigen filiaal van Kwik Fit!”Onze 

Wat zouden Hindoestaanse ouders vinden van een zoon die Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme wordt?

Dat Nationaal Coördinator klinkt natuurlijk indrukwekkend, je wordt benoemd door de minister van binnenlandse zaken en je vangt een salaris waarbij je je volstrekt geen zorgen hoeft te maken over de stijging van de gasprijs. Maar het is natuurlijk wel een soort nepbaan; een gebaar van het kabinet om te laten zien dat men het probleem serieus neemt. Een doekje voor het bloeden, zou mijn moeder zeggen.

Zo is er ook een een Nationaal Coördinator Groningen en een Nationaal Coördinator Antisemitismebestrijding. Het kost een paar centen, maar je bent de eerste paar jaar van een hoop gezeik af.

Voor de 60-jarige Rabin Baldewsingh moet de benoeming tot Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme een geschenk uit de hemel zijn. Nou ja, de hemel: politici zorgen doorgaans goed voor elkaar, zonder aanziens des partij. Je weet in de politiek immers nooit wanneer je zelf sneuvelt en toch weer een leuke baan nodig hebt. Dat hoeft niet eens altijd om het salaris te gaan - als je twaalf jaar wethouder in Den Haag bent geweest, hoef je je niet meteen bij het UWV te melden - maar het gaat natuurlijk ook om de status: een secretaresse, een staf, als het een beetje meezit zelfs een dienstauto met chauffeur.

De loopbaan van Rabin Baldewsingh is met veel stapjes gegaan: Mavo, Havo, VWO en daarna politiek actief. Dankzij veel voorkeurstemmen uit de Hindoestaanse gemeenschap (bekend verhaal ook in de Rotterdamse politiek) vervolgens een plek in de gemeenteraad en daarna zelfs wethouder. Het is geen arts of advocaat, waarvoor je serieus hebt moeten studeren, maar het zal papa en mama toch wel plezier hebben gedaan.  

Nadat PvdA’er Baldewsingh in 2018 de lijsttrekkersstrijd voor de raadsverkiezingen verloor van Martijn Balster, keerde hij echter de gemeentepolitiek in Den Haag resoluut de rug toe. Gekwetste trots dat 60 procent van de leden op de tegenkandidaat stemde? Wist hij zelf dan helemaal niet dat hij ook binnen zijn partij alles behalve populair was? Rabin haalde in de pers nijdig uit dat hij voor de PvdA meer migrantenkiezers binnen had kunnen halen dan Balster zou lukken.

Op de valreep schoof hij nog snel een miljoen subsidie naar het nieuw op te richten Migratiemuseum, een zeer  omstreden gebaar dat dan ook door het nieuwe college weer snel werd afgebouwd. 

Burgemeester

Het was afwachten wat ’t met Baldewsingh zou worden: burgemeester in een kleine gemeente? Dat is de gebruikelijke vluchtweg voor gesneuvelde politici. Of zou Rabin een heel andere kant op gaan? Want het migrantenkind - zoals veel Hindoestanen met de onafhankelijkheid van Suriname in 1975 naar Den Haag gekomen - is behalve politicus en bestuurder ook schrijver, dichter en filmmaker. Maar het bleef jaren stil. En wie schetste onze verbazing toen Baldewsingh vorig jaar ineens een gooi deed naar het wethouderschap in de Haagse randgemeente Voorburg-Leidschendam. Toch een beetje de omgekeerde weg.

En dat mislukte ook nog eens. Want er stond daar een oude rekening open. Baldewsingh had in zijn Haagse tijd - zeer tegen de zin van Voorburg - pal op de grens van de buurgemeente een windmolen gerealiseerd. Hij was regentesk doof geweest voor hun argumenten en die arrogantie werd nu keihard afgestraft. Met 28 stemmen tegen en 7 stemmen voor, sneuvelde de kandidaat.

In mijn tijd als hoofdredacteur van Den Haag Centraal heb ik wel iets van dat regentengedrag van Baldewsingh meegekregen. De wethouder wilde graag dat de krant voorafgaand aan de gemeenteraadsverkiezingen van 2008 een reeks debatten organiseerde en had wel geld over voor de organisatie daarvan. Ik zocht - omwille van een groter bereik - samenwerking met Omroep West en samen stelden we een kostenbegroting op. We verdienden er zelf geen stuiver aan en alle uitgaven werden met toelichting verantwoord. Toen ik vervolgens bij de wethouder op audiëntie mocht, kwam ik tot mijn verbazing in een partij handjeklap terecht; alsof ik op de oude rommelmarkt aan de Herman Costerstraat een oude koelkast kocht. Dankzij wat hulp links en rechts konden we de debatten in Theater aan het Spui door laten gaan, maar niet dankzij de wethouder.  

Een paar jaar later zat ik - vergezeld van onze belangrijkste aandeelhouder Willem Sijthoff - opnieuw bij Baldewsingh. De lokale omroep Den Haag FM stond op omvallen. De verantwoordelijk wethouder wilde ervan af, was vrij negatief over Omroep West en ging met Den Haag Centraal in gesprek over een fusie. Toen Baldewsingh de vraag kreeg welke bruidsschat de gemeente mee zou geven om de lokale omroep overeind te houden, riep hij tegen onze (toenmalig) Quote 500-aandeelhouder: “Bruidsschat, bruidsschat? Ik kijk juist naar jou Willem Sijthoff, want jij bent de man van de Ping-Ping”.

Ik had Willem voorbereid op de sjacheraars-mentaliteit van de wethouder, maar ik zal nooit vergeten hoe verbijsterd hij bij dat Ping Ping keek. Het gesprek heeft nooit een vervolg gekregen en Baldewsingh deed zijn failliete boedel alsnog over aan Omroep West.

Hoofddoekjes

En nu roeptoetert diezelfde Baldewsingh er druk op los als Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme. Hij spreekt er schande van dat de gemeente Den Haag niet meer dan 150.000 euro wil bijdragen aan de viering van 150 jaar Hindoestanen in Nederland. Den Haag heeft in zijn ogen slechts een fooi over voor verbinding. Hij ziet overal discriminatie en racisme en wil hoofddoekjes toestaan als onderdeel van het politie-uniform. Over keppeltjes rept Baldewsingh niet; dat laat hij waarschijnlijk over aan de Nationaal Coördinator Antisemitisme-bestrijding. 

Bij al die gewichtigdoenerij, denk ik terug aan 2010 toen Rabin Baldewsingh in een interview met dagblad Trouw stelde dat moordenaar en drugsdealer Desi Bouterse “in de periode voor de Decembermoorden zeer vooruitstrevende dingen gedaan heeft. De mensen in Suriname zeggen niet voor niets: hij heeft tenminste onze wegen geasfalteerd en delen van het land tot ontwikkeling gebracht met werkgelegenheid en volkshuisvesting.” Baldewsingh zei in Trouw ook nog dat Bouterse “democratisch is gekozen tot president; dat moeten we respecteren, zoals we in Nederland Geert Wilders en zijn partij respecteren”. Deze onbezonnen dwaasheid kostte hem nog net niet zijn kop.

En nu zitten we weer met die blaaskaak. Ik vrees tot aan zijn pensioen, want je ziet Rabin genieten van alle media-aandacht die de nieuwe functie met zich meebrengt. En ik vraag me keer op keer af: was het voor de samenleving niet beter was geweest als Baldewsingh een eigen Kwik Fit was begonnen? 

PS: Ik ben heel blij met mijn Hindoestaanse huisarts.