De beschadiging die dit stadsbestuur aanricht in het leven van de meest kwetsbare Rotterdammers is immens en meedogenloos. We hebben huilende ouderen en vrijwilligers in onze hoorzittingen gehad. Ontgoochelde vrijwilligers, die hun bestaansrecht halen uit hun vrijwilligerswerk. Gedesillusioneerde ouderen die uit hun isolement zijn gehaald en nu met lede ogen moeten toezien hoe hun leven wordt verruïneerd door de voorgenomen bezuinigingen op de gezondheidszorg.  

Ik vind het misselijkmakend.

Maar waar het stadsbestuur faalt, heeft de Jongere Ouderen Unie wel een oplossing. En die zit in de energietransitie. Want hoewel we alles op alles moeten zetten om die transitie van de grond te krijgen, is het natuurlijk van de zotte om in deze tijden een duurzaamheidsfonds te spekken met miljoenen euro’s.

Waarom in 2025 twaalf miljoen euro en in 2026 zelfs ruim achttien miljoen euro extra sparen voor een fonds waar we zelfs tot op de dag van vandaag het geld niet eens van uitgeven. Een fonds voor onder andere de ontwikkeling van de waterstofproductie, terwijl afgelopen week nog blijkt dat de aanleg van ruim 270 kilometer waterstofnetwerk vier jaar vertraagd is. Zo’n spaarwoede is toch niet te verkopen aan jongeren en ouderen die geen kant op kunnen.

Minstens twaalf miljoen euro per jaar doelloos op de plank leggen, maar ondertussen wel meer dan 12 miljoen euro bezuinigen op duizenden Rotterdamse vrijwilligers en ouderen.

En nogmaals voor alle klimaatdromers en dat zijn er velen in de gemeenteraad: we komen echt niet aan uw kostbare energietransitie, maar we willen slechts enige vertraging in de opbouw van een spaarpotje. Dat ten eerste. En ten tweede moet dit stadsbestuur niet goochelen met de Enecogelden, want daarmee worden we bedonderd. Er wordt 85 miljoen van de 100 miljoen ingezet als dekking van het begrotingstekort van dit stadsbestuur. Ik ben geen boekhouder, maar zo kan ik het ook.